مشاعره مشاعره با اشعار سیمین بهبهانی

[.MOON.]

آهوی گرفتار به زندان شما من
آن روح پریشان سفرجوی جهانگرد

همراه به هر قافله چون بانگ درا، من
تا بیشتر از غم، دل دیوانه بسوزد

دوباره یک روز روشنا
سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم
ز آبی آسمان خویش!

 

[m.sina]

دوباره یک روز روشنا
سیاهی از خانه می‌رود
به شعر خود رنگ می‌زنم
ز آبی آسمان خویش!

شوریده ی آزرده دل بی سر و پا من
در شهر شما عاشق انگشت نما من
دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست
جانا به خدا من به خدا من

 

[.MOON.]

شوریده ی آزرده دل بی سر و پا من
در شهر شما عاشق انگشت نما من
دیوانه تر از مردم دیوانه اگر هست
جانا به خدا من به خدا من

نیاورد از خروشم در خروشت؟

اگر جانت ز جانم آگهی داشت
چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟

کنار خانه ی ما کوهسارست!

 

[m.sina]

نیاورد از خروشم در خروشت؟

اگر جانت ز جانم آگهی داشت
چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟

کنار خانه ی ما کوهسارست!

تو یک نفری نه ! بیشماری
هر سو که نظر کنم تو هستی
یک جمع به هم گرفته پیوند
یک جبهه ی سخت بی شکستی

 

[.MOON.]

تو یک نفری نه ! بیشماری
هر سو که نظر کنم تو هستی
یک جمع به هم گرفته پیوند
یک جبهه ی سخت بی شکستی

یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم

هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم

از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین!!

 

[m.sina]

یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم

هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم

از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین!!

نرمی پیکرم کجا خرمن نسترن کجا

این همه هیچ بهر تو یار ز خود گذشته یی

دوستی تو خواسته دشمن خویشتن کجا

می روی و خطاست این شیوه نابجاست

 

[.MOON.]

نرمی پیکرم کجا خرمن نسترن کجا

این همه هیچ بهر تو یار ز خود گذشته یی

دوستی تو خواسته دشمن خویشتن کجا

می روی و خطاست این شیوه نابجاست

تا ز “اعجـــــاز” خود شوم آگاه

ژاله را زان میان صـــــدا کردم

“ژاله از درس من چه فهمیدی؟”

پاسخ من سکوت بود و سکوت!

 

[m.sina]

تا ز “اعجـــــاز” خود شوم آگاه

ژاله را زان میان صـــــدا کردم

“ژاله از درس من چه فهمیدی؟”

پاسخ من سکوت بود و سکوت!

ترسم چو باز ایی و پرسم ز عشق خویش
گویی چو شور مستیم از سر پرید و رفت

سیمین اگر چه رفت و تو تنها شدی ولیک
این بس که در دلت شرری آفرید و رفت

 

[.MOON.]

ترسم چو باز ایی و پرسم ز عشق خویش
گویی چو شور مستیم از سر پرید و رفت

سیمین اگر چه رفت و تو تنها شدی ولیک
این بس که در دلت شرری آفرید و رفت

تا سحر در کنـــــــــــار من نالید

در غم آن دو تن دو دیده ی من

این یکی اشک بود وآن خون بود

مـــــــــــادرم را دگر نمی دانم!!

 

[m.sina]

تا سحر در کنـــــــــــار من نالید

در غم آن دو تن دو دیده ی من

این یکی اشک بود وآن خون بود

مـــــــــــادرم را دگر نمی دانم!!

مرا مانده است عقلی خشک و دامانی تر از دنیا
بسوز ای اتش غم هر کجا خشک و تری دیدی
تو را حق میدهم ای غم که دست از من نمیداری
که با کمتر کسی این سان دل غم پروری داری