مشاعره مشاعره با اشعار قاآنی شیرازی

[H.Allahdadi]

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند
روزم سیاه گشت و برم سایه هم نماند

چون صبح از آن سبب نفس سرد می کشم
کان صبح چهره چون نفس صبحدم نماند

دل تو خاره و جسمت حریر را ماند

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

 

[m.sina]

دل تو خاره و جسمت حریر را ماند

رفتند دوستان و کم از بیش و کم نماند

دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار
چون او برفت رفت به یکبار هر چهار

گویند صبرکن که بیاید نگار تو
آن روز صبر رفت که رفت از برم نگار

 

[H.Allahdadi]

دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار
چون او برفت رفت به یکبار هر چهار

گویند صبرکن که بیاید نگار تو
آن روز صبر رفت که رفت از برم نگار

ران پلنگ طعمهٔ من بود و همچو مرغ
از ضعف عشق قانعم اکنون به چینه‌ای!

 

[m.sina]

ران پلنگ طعمهٔ من بود و همچو مرغ
از ضعف عشق قانعم اکنون به چینه‌ای!

یک عمر شهان تربیت جیش کنند
تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

نازم به جهان همت درویشان را
کایشان به یکی لقمه دوصد عیش کنند

 

[H.Allahdadi]

یک عمر شهان تربیت جیش کنند
تا نیم نفس عیش به صد طیش کنند

نازم به جهان همت درویشان را
کایشان به یکی لقمه دوصد عیش کنند

دامن وصل تو گر افتد به دست
پای به دامن کشم از هرچه هست
عشق توام چشم درایت بدوخت
مه‌ر توام دست کفایت ببست!

 

[m.sina]

دامن وصل تو گر افتد به دست
پای به دامن کشم از هرچه هست
عشق توام چشم درایت بدوخت
مه‌ر توام دست کفایت ببست!

تا لاله به باغ و گل به ‌گلزارست
میخواره ز زهد و توبه بیزارست

بر لاله به بانگ چنگ می‌خوردن
عصیان‌گذشته را ستغفارست

 

[H.Allahdadi]

تا لاله به باغ و گل به ‌گلزارست
میخواره ز زهد و توبه بیزارست

بر لاله به بانگ چنگ می‌خوردن
عصیان‌گذشته را ستغفارست

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی
در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی!!

 

[m.sina]

تو را رسمست اول دلربایی
نخستین مهر و آخر بی‌ وفایی
در اول می‌نمایی دانهٔ خال
در آخر دام گیسو می گشایی!!

یارکی مراست رند و بذله گو
شوخ و دلربا خوب و خوش‌ سرشت

طره‌اش عبیر پیکرش حریر
عارضش‌ بهار طلعتش‌ بهشت

 

[H.Allahdadi]

توران خراب‌ گشته جیحون سراب ‌گشته
میمند و مرو ویران‌ گرگانج و کات فرکند:/

 

[m.sina]

توران خراب‌ گشته جیحون سراب ‌گشته
میمند و مرو ویران‌ گرگانج و کات فرکند:/

دلدار بود دین و دل و طاقت و قرار
چون او برفت رفت به یکبار هر چهار

گویند صبرکن که بیاید نگار تو
آن روز صبر رفت که رفت از برم نگار