مشاعره مشاعره با اشعار رهی معیری

[H.Allahdadi]

تو و م**س.ت از می به چمن چون گل خندان
از مستی بر گریهٔ من
با دگران در گلشن نوشی می
من ز فراقت ناله کنم تا کی

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[m.sina]

آن را که جفا جوست، نمی باید خواست
سنگین دل و بد خوست، نمی باید خواست

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست
غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریهٔ بی‌اختیار خویشتنم
فغان که در کف من اختیار باید و نیست

 

[m.donya]

تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست
غم تو هست ولی غمگسار باید و نیست

اسیر گریهٔ بی‌اختیار خویشتنم
فغان که در کف من اختیار باید و نیست

تابد فروغ مهر و مه از قطره‌های اشک
باران صبحگاه ندارد صفای اشک

 

[H.Allahdadi]

تابد فروغ مهر و مه از قطره‌های اشک
باران صبحگاه ندارد صفای اشک

کیم من ؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان
نه آرامی نه امیدی نه همدردی نههمراهی
گهی افتان و حیران چون نگاهی بر نظر گاهی
رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

 

[m.sina]

کیم من ؟ آرزو گم کرده ای تنها و سرگردان
نه آرامی نه امیدی نه همدردی نههمراهی
گهی افتان و حیران چون نگاهی بر نظر گاهی
رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکبها

ارزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت
غم نمیگردد جدا از جان مسکینم هنوز

 

[H.Allahdadi]

ارزو مرد و جوانی رفت و عشق از دل گریخت
غم نمیگردد جدا از جان مسکینم هنوز

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم



غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند





نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد



با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

 

[m.sina]

زان می که در شبهای غم بارد فروغ صبحدم



غافل کند از بیش و کم فارغ ز تشویشم کند





نور سحرگاهی دهد فیضی که می خواهی دهد



با مسکنت شاهی دهد سلطان درویشم کند

دردا که بهار عیش ما آخر شد
دوران گل از باد فنا آخر شد
شب طی شد و رفت صبحی از محفل ما
افسانه افسانه سرا آخر شد

 

[FakhTeh]

دل من ز تابناکی به ش*ر..اب ناب ماند
نکند سیاهکاری که به آفتاب ماند

نه ز پای می‌نشیند نه قرار می‌پذیرد
دل آتشین من بین که به موج آب ماند

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[m.sina]

دل من ز تابناکی به ش*ر..اب ناب ماند
نکند سیاهکاری که به آفتاب ماند

نه ز پای می‌نشیند نه قرار می‌پذیرد
دل آتشین من بین که به موج آب ماند

دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید
نیم‌شب صبح جهان‌تاب ز میخانه دمید

روشنی‌بخش حریق مه و خورشید نبود
آتشی بود که از باده مستانه دمید

 

[FakhTeh]

دوش تا آتش می از دل پیمانه دمید
نیم‌شب صبح جهان‌تاب ز میخانه دمید

روشنی‌بخش حریق مه و خورشید نبود
آتشی بود که از باده مستانه دمید

دل من ز تابناکی به ش*ر..اب ناب ماند
نکند سیاهکاری که به آفتاب ماند

نه ز پای می‌نشیند نه قرار می‌پذیرد
دل آتشین من بین که به موج آب ماند

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.