کامل شده مجموعه دلنوشته‌های دماوند | زهرا نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

***
از شقایق‌های دماوند برایم بگو. مدت زمان زیادی‌ست که انگشتانم گلبرگ‌های لطیفشان را لمس نکرده و قلبم از دوریشان پژمرده. در باغچه خانه‌مان شقایق‌ می‌کارم و مدام نگاهشان می‌کنم تا دلتنگ نشوم اما خیال باطلی‌ست. مثل این می‌ماند که روی اندوه و انتظارم از دوری‌ات، با تماشای عکس‌هایت سرپوش بگذارم. همان‌طور که هیچ نیوشایی تو نمی‌شود، هیچ شقایقی هم دماوند نمی‌شود. گل‌ها باید بر قله برویند. در مهابت و خاک ایران. باغچه کوچکم پاسخ‌گوی دلتنگی‌هایم نمی‌شود.

​

 

[Violinist cat❁]

***
تو آن‌قدر زیبایی که انگار با قلم یوشیج نوشته و با صدای مهستی خوانده شده‌ای. مثل آتشی که به جان جنگل‌های زاگرس افتاد، خشم در من شعله‌ور است. تو اما به آرامی اقیانوس آرام زیر خاک سرزمینمان خفته‌ای. از قفس ظلم که نشد اما از قفس تن رها شده‌ای. ما اما همچنان در بندیم و قلبمان به امید تابش کمی آفتاب به دل آفتاب نخورده‌مان می‌تپد و انگار باورمان شده در قفسی زیستن همان آزادی‌ست.​

 

[Violinist cat❁]

***
ما آغوشمان برای گلوله‌ها همیشه باز بود. اما بی‌گناه‌تر از آن بودیم که خونمان زمین را لاله‌زار کند. نام‌مان هم به ناموری ندا و سهراب‌ها نبود. عمر ما در حافظه‌ی سرزمینمان به کوتاهی خواب پروانه بود. کسی با بابونه‌ها به دیدار ما بی‌نام و نشانان وطن نمی‌آید. هیچ اشکی غبار سنگ مزارمان را نمی‌شوید. و هیچ گوشی قصه‌ای ازمان نمی‌شنود. انگار هرگز زاده نشده بودیم که اکنون بمیریم. از مرگ آمده‌ایم و به مرگ هم بازگشته‌ایم. کسی پوشش خون چشم‌هایمان را به یاد ندارد.
ما، بی‌نامانِ تاریخیم.​

 

[Violinist cat❁]

***
خشم و اندوهم دگر از ظلم نیست. از سکوت سرزمینم بیشتر دلم گرفته. هراسم خیلی وقت است که دیگر از مرگ نیست. از بیهوده بودن خون تو بیشتر بیم دارم. مرا ببخش اگر چشمانم را به روی "دیدن" می‌بندم. اما دیگر نه تاب دوری در من پایدار است، نه تماشای این روزهای سرزمینم. مدتی به دماوند نیامدم. هر قدر قدم‌هایم خواستند بیایند سرکوبشان کردم. چرا که هیچ اطمینان نداشتم اگر بیایم پاهایم هوای پرواز نکنند و این فکر سقوط خود را به واقعیت پیوند نزند. این یادداشت را پس از نگارش کنار تاج گلی که از شقایق‌ها با یاد تو بافتم رها می‌‌کنم و سپس از دماوند خدانگهداری خواهم کرد. اما دلم برای آب دادن به ژاله‌های جلوی پنجره‌ و باغچه‌ای که با یاد تو پر کردم تنگ می‌شود.

پایان
خدانگهدار
۰۲/۱/۲۷
نیما،...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[SparK]

​