کامل شده مجموعه دلنوشته‌های انارستان | زهرا نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

***
تو دستان رنجی، دستان کار!
بال‌های شکسته و زخمین فرشته‌ی عدالتی.
در کدام شب غروب کردی که چنین دست نیافتنی و گمراهی؟
برزگر را در آن پگاه شوم شهریور، به جوخه‌ی دار بستند.
او را در انقلاب کبیر فرانسه، سوار ارابه‌ای کردند که به میدان گیوتین می‌رود.
او را در شهریور ۵۷ میدان ژاله، به تیر بستند.
برزگر را در تمام تاریخ‌ها کشتند.
و نقطه‌‌ی سیاه و ننگ این تاریخ گسترده‌تر شد.

 

[Violinist cat❁]

***
در این انارستان موهوم
ردیف قبرها بی‌پایان‌اند و
گور‌کن‌ها خسته.
تنها کسی که خوشحال است آن گلفروشی‌ست که کنار گورستان گل می‌فروشد.
برزگر پر از گناهان ناکرده‌ست.
اطرافش را دستانی احاطه کرده که برای گردنش طناب می‌بافند.
آنان که روزی دوست و برادر بودند، اکنون تماشاگران نمایش اعدام برزگرند.
و او که چارپایه را لگد می‌زند منجی عدالت است و وای بر عدالتی که منجی‌اش تو باشی.

 

[Violinist cat❁]

***
برزگر به دنبال حقش از زندگی بود.
می‌خواست بداند فلسفه‌ی نان چیست.
چرا هر که دنبالش رفته را یا به تیر بستند یا دار زدند؟
چرا شهر پر از هیاهوی مردمانی‌ست تهی‌دست؟ آنان که در زمین‌هایشان ترس می‌کارند و درو می‌کنند.
برزگر نمی‌توانست همانند آن‌ها باشد.
او قصه‌های شاهنامه را می‌دانست.
زمزمه‌هایش پر از تصنیف مرغ سحر بود که می‌خواند «نغمه‌ی آزادی نوع بشر سرا¹»
برزگر در سینه، دلی داشت شجاع‌تر از ویلیام والاس².
او روزی بند کفش‌هایش را گره زد، خبر نداشت از آنی که طناب دار را گره می‌زند. پیراهنش را پوشید. چه می‌دانست از او که پیرهن جلادی‌اش را به تن کرده؟ برزگر در خیابان رفت، جلاد نیز به خیابان آمد.
برزگر را بردند.
برزگر را کشتند.
آنان که زمزمه‌هایشان پر از آیات آسمان بود،...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Violinist cat❁]

***
هیچ طناب داری بر گردن خورشید اثر نگذاشته.
هیچ تیری نتوانسته ستاره‌ها را بکشد.
هیچ ساچمه‌ای چشم آسمان را کور نکرده.
هیچ زندانی، ماه را محبوس نکرده.
و مگر تو چیزی به جز خورشید و ماه و ستاره و آسمان بودی؟
برزگر در سرزمینی بسیار دورتر در مکانی که جای زنان سیاه‌پوش و مردان سبزپوش پر از مردمانی از هر رنگ باشد، هرگز در هیچ صبحی اعدام نشد.
او در سرزمینی بسیار دورتر، با نانی در دستان ویران خویش، آوازهایی می‌خواند وارث عشق و میهن.

 

[Violinist cat❁]

***
صبح از کدام آسمان می‌تراود؟ بگو زیر سقفش خانه کنیم. ما از شهری می‌آییم که شب‌هایش طولانی‌تر از شاهنامه و صبح‌‌هایش کوتاه‌تر از قد عدالت است.
ما را ز چه می‌هراسانید؟ از گلوله‌هایی که بارها بر پیکرمان فرود آمده یا طنابی که از لحظه‌ی تولد گردنمان را فشرده و سایه‌اش چو ماه به دنبالمان است؟
ما از نسل نویدانی هستیم که به دنبال نان، قربانی پیکر مجروح آزادی شدند.
ما سرخ‌تر از خون در چشم ندا، می‌میریم.
سبزتر از لاله‌های آبان، می‌روییم.
بی‌پایانیم، چو قصه‌هایی که هرگز آغاز نشدند‌.

۰۲/۵/۳۰
پایان
خدانگهدار

 

[HAKIMEH.MZ]