برگزیده رمان خون کور: بال‌های سقوط | کورویامی کاربر انجمن یک رمان

Kuroyami · 13/12/25

حداقل این سوءتفاهم برای انسان به وجود می‌آمد که ریجس و همراهانش شوالیه هستند و مزاحم آنان نمی‌شدند. مرد به سرعت اسم او را به صورت خرچنگ و قورباغه در دفتر نوشت و تعداد روزها را وارد کرد. به سرعت چهار کلید در اختیار ریجس گذاشت و تعظیم بلند بالایی کرد:
- امیدوارم اوقات خوشی داشته باشید سر فاوست! اینجا دو ساعت بعد از طلوع، ظهر و موقع غروب وقت سرو کردن غذاست. اگر هم چیزی نیاز داشتید هر موقعی به اتاقتون اورده می‌شه. اتاق‌های شما طبقه سوم هست.
ریجس بی‌اهمیت کلیدش را قاپید. پشت سر او هر سه دوک کلید‌های اتاقشان را برداشتند و با قدم‌هایی محکم از پله‌ها بالا رفتند. با رفتن آنها مردم داخل بار بالاخره نفس راحتی کشیدند. کم پیش می‌آمد که شوالیه‌ها به این روستای معدنی بیایند اما آمدنشان هم خالی از دردسر...

Kuroyami · 14/12/25

دو ساعت بعد

ریجس خیره به گراز بزرگ کبابی در وسط میز مانده بود. سر گاجوتل به زور از پشت هیکل بزرگ گراز مشخص بود. گاجوتل سرش را پایین انداخته و در دل به هریس احمق فحش و ناسزا می‌فرستاد. اگر بخاطر آن احمق نبود به شکار نمی‌رفت. بعد از دقیقه‌ای عاقبت پادشاه دست از خیره ماندن به گاجوتل کشید:
- فکر می‌کنم فهمیدی که چرا بهت خیره موندم.
گاجوتل با شرمندگی سرش را خم کرد:
- بله اعلی حضرت. توجه بی‌جا سمت خودمون جلب کردم. اشتباهی کردم که قابل چشم‌پوشی نیست.
پادشاه با ابروی چپ به انسان‌های دیگر اشاره کرد که با گرسنگی به گراز کبابی و خوش‌رنگ و لعاب نگاه می‌انداختند و آب دهانشان را قورت می‌دادند. بالاخره هر روز که نمی‌شد غذاهای گرانقیمت ادویه‌دار ببینند. ادویه‌هایی که تنها بویشان از خانه‌های...

Kuroyami · 14/12/25

روسری گلدارش شل بسته شده بود و موهای سفید، براق و بافته‌شده‌اش مثل رشته‌های نقره از کناره‌های آن بیرون زده بودند؛ موهایی که در نور زرد شمع‌ها می‌درخشیدند و نگاه را بی‌اختیار به دنبال خود می‌کشاندند. پوستش روشن و صاف بود و چهره‌اش، با چشم‌هایی کشیده و آرام، نشانی آشکار از شرق داشت؛ نه از زنان والاکیا، نه شبیه دختران دهقان. شاید اهل هان بود… یا دست‌کم از سرزمین‌هایی که ریجس فقط نامشان را در داستان‌ها شنیده بود.
نگاه مردان، بی‌آنکه خودشان متوجه شوند، یکی‌یکی روی او لغزید و مکث کرد؛ نگاه‌هایی آمیخته به میل، کنجکاوی و تحسین خام. پادشاه، از گوشه‌ی سالن، دندان‌هایش را بی‌اختیار به هم فشرد. خودِ دختر خوب می‌دانست چه اثری بر مردان اطرافش دارد؟ از طرز راه رفتنش؟ از آرامشی که در شانه‌هایش موج...

Kuroyami · 14/12/25

ریجس، بی‌آنکه بخواهد، گوشه‌ی لبش از این طعنه اندکی بالا رفت. هریس آهسته خندید:
- مثلاً چی، شیرینی کوچولو؟
آکامه کمی سرش را کج کرد. لب‌هایش بالا رفتند، اما نگاهش تیز و هشداردهنده شد:
- مثلاً درخت سیبچه‌ی مرگ. جای تو بودم، از صد قدمی‌ش هم رد نمی‌شدم. حتی بوی شکوفه‌هاش آدم رو می‌کشه.
هریس با تمسخر چشمانش را چرخاند:
- حاضرم قسم بخورم همین الان از خودت درآوردی!
آکامه شانه‌هایش را بی‌اعتنا بالا انداخت:
- اختیار با خودته. می‌تونی باور کنی یا نکنی.
هکتور جرعه‌ای از نوشیدنی‌اش نوشید، مکث کرد و لیوان را کنار گذاشت. مزه‌اش به مذاقش خوش نیامده بود. بدون اینکه به آکامه نگاه کند، گفت:
- دختره راست می‌گه. چیزی که ندیدی، دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه.
سپس سرش را بالا آورد و نگاهش برای اولین بار روی آکامه...

Kuroyami · 14/12/25

ریجس همیشه چشم خوبی برای تشخیص هنر و انسان‌های خاص داشت. آکامه سبد طبقاتیِ خالی‌شده را چفت کرد و بست:
- به کیتو می‌گم. اگه دلش خواست، فردا دم غروب میاد. اگه هم نه، منتظرش نباشید. وقتی لج می‌کنه، حتی منم نمی‌تونم راضیش کنـ.... .
صدایی از میان جمعیت پرید:
- خواهر جووون! قرار شد صبر کنی تا خریدم تموم شه!
آکامه آهی کشید و نگاهش را لحظه‌ای به دیوار دوخت و با حرص پلک زد. کیتو با سر وارد مهمانخانه شد. پسرکی لاغراندام، با گام‌هایی تند. چند نفر از مردها با دیدنش پوزخند زدند. ریجس بلافاصله شباهت را تشخیص داد. موهای سفید، چشمان خاکستری روشن.
اما آکامه…
او هرگز نگاه خمارش را آن‌قدر باز نکرده بود که شکل کامل چشمانش را لو بدهد. کیتو، گربه‌ای سیاه در بغل و زنبیلی پر از ابزار در دست، خودش را از میان...

Kuroyami · 18/12/25

سه پیکر زره‌پوش، بی‌صدا و سنگین، از دل تاریکی جنگل بیرون آمدند و قدم به محوطه‌ی سوخته‌ی معدن گذاشتند. جایی که زمانی تپه‌ای سبز و زنده بود، اکنون چون زخمی کهنه و چرکین در دل زمین دهان باز کرده بود. معدنِ سنگِ مانا، که روزگاری نفسِ جنگل را گرم نگه می‌داشت، حالا به تلی از خاکستر و سکوت بدل شده بود.
تا شعاع یک کیلومتر، زمین سیاه و مرده بود؛ انگار آتش نه‌تنها درختان، که خودِ زندگی را بلعیده باشد. تنه‌های نیم‌سوخته‌ی درختان اطراف، با ریشه‌هایی که هنوز به زمین چنگ زده بودند، مثل موجوداتی نیمه‌جان ایستاده بودند؛ نه زنده، نه مرده. دیگر درختان، تنها اسکلت‌هایی کج‌ومعوج از زغال و چوب بودند که زیر نور کم‌جان ماه سایه‌هایی شبح‌گونه روی زمین می‌کشیدند. هریس اخمی کرد و هوا را بو کشید:
- هیچ اثری از...

Kuroyami · 18/12/25

او عادت داشت که در اوقات تنهایی به مقبره‌ی نزدیکان و دوستانش سر بزند و با قبور آنها سخن بگوید و کمی درددل کند تا بار کمرشکن روی شانه‌هایش کمی سبک شود. سر جایش ایستاد. هریس پرسید:
- چیزی شده؟ باز هم دیدینش؟
پادشاه دوست نداشت که او را به چشم یک متوهم و دیوانه ببینند اما چاره‌ای نداشت. رو به دو نفر دیگر کرد و پرسید:
- شما هم دیدینش یا نه؟
هر دو بلافاصله سرشان را به علامت نه‌ی قاطع تکان دادند. ریجس مانده بود که در رابطه با تعقیبگری که فقط خودش می‌دید چه کند. او هیچ چیز مشکوکی نخورده بود. هکتور کمی سرش را کج کرد و پرسید:
- تا حالا رفتار تهاجمی از اون شبح دیدید؟
پادشاه سرش را به علامت نه تکان داد. هریس بدون فکر چیزی پراند:
- شاید می‌خواد چیزی بگه.
هکتور نگاهی عاقلانه به او انداخت. هریس با...

Kuroyami · دیروز ساعت 23:46

هر سه با تمام سرعت به سوی دهکده بازگشتند؛ عبورشان از میان درختان چنان نرم و بی‌صدا بود که گویی بادی تند تنها نوک برگ‌ها را نوازش می‌کرد و بی‌هیچ رد و نشانی می‌گذشت. وقتی آخرین ردیف درختان را پشت سر گذاشتند، ناگهان ایستادند. از دل تاریکی، تک‌وتوک پارس سگ‌های روستا به گوش می‌رسید؛ صداهایی پراکنده که سکوت شب را خراش می‌داد و دوباره در آن گم می‌شد.
هکتور نگاهی محتاطانه به اطراف انداخت. چراغ بعضی از خانه‌های بیرون دیوار دهکده روشن بود، اما نه بیش از یکی دو اتاق؛ نورهایی ضعیف و ثابت که نشان از بیداری نیمه‌کاره‌ی ساکنان داشت. برای تحقیقات، ریسک لو رفتن هویتشان را نمی‌پذیرفتند. هر نگاه اضافه، هر حرکت غیرعادی می‌توانست توجه ناخواسته‌ای را به دنبال بیاورد. پس شتاب شکارچیانه‌شان را کنار گذاشتند و...

Kuroyami · دیروز ساعت 23:47

هکتور نفس عمیقی کشید؛ انگار نه حوصله‌ی بحث داشت و نه توانش را. درست همان لحظه، صدای آرام باز شدن در خانه، هر سه را واداشت که ناخودآگاه نگاهشان را به یک سو بدوزند. ریجس پیش از آن‌که خودش متوجه شود، ایستاد.
دخترک سپیدمو در آستانه‌ی در ظاهر شد؛ بی‌روسری پر از گلش، بی‌هراس، گویی شب و تاریکی برایش بیگانه بودند. موهای نیم‌بافته‌اش چون رشته‌هایی از نور ماه روی شانه‌هایش ریخته بود و تارهای آزاد آن، با هر نفس نسیم، آرام و رها می‌رقصیدند. نوری نرم و گرم از درون خانه پشت سرش می‌تابید و پیکرش را در هاله‌ای لطیف فرو می‌برد.
ریجس نگاهش را برنداشت. چیزی در سادگی بی‌دفاع آن تصویر، در بی‌پروایی آرامش، ضربه‌ای خاموش به سینه‌اش زد.
آکامه آهسته دمپایی‌هایش را بیرون ایوان پوشید. این جزئیات کوچک، این احترام...

Kuroyami · دیروز ساعت 23:48

آکامه نگاهی تلخ به هریس بی‌صبر انداخت. دستش را بالا آورد و با هر ویژگی یکی از انگشتان جمع شده‌اش را بالا آورد:
- خیلی مشخصه. آناتومی بدن یه خون‌آشام با بدن یه انسان متفاوته. خون‌آشام‌ها حفره چشمی بزرگ‌تر و سوراخ بینی سربالا دارن. تو فرم محتاط کمی به جلو خم می‌شن تا بتونن سریع حرکت کنن. کمتر از نوع انسان به تنفس احتیاج دارن چون ضربان قلبشون کندتره. انگشت‌های بلندتر و همینطور ناخن‌های تیزی دارن برای دریدن، بریدن، شکافتن و بالا رفتن از در و دیوار خونه‌های بقیه. در ضمن انسان‌ها هم به صورت غریزی کنار همچین موجوداتی محتاطن.
هریس انگشت سبابه‌اش را بالا آورده بود تا چیزی به دخترک بگوید اما چیزی از دهان نیمه بازش بیرون نمی‌ریخت. در نهایت آن را بست و ساکت ماند. ترجیح داد تا ساکت بماند تا دوباره...

برگزیده رمان خون کور: بال‌های سقوط | کورویامی کاربر انجمن یک رمان

نظرتون راجع به رمان؟

عالی

خوب

متوسط

افتضاح

شخصیت مورد علاقه‌تون؟

ریجس

سیریوس

میکایلا

مارکوس

هکتور

هریس

گاجوتل

آکامه

کیتو

رانمارو

هانا

دیدارا

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

امضا : Kuroyami

موضوعات مشابه

کاربران بازدید کننده از موضوع (تعداد: 20)

کاربران در حال مشاهده موضوع (تعداد: 0, کاربر: 0, مهمان: 0)