مجموعه دلنوشته و سپس من | فائزه نوروزی

[Faeze Norouzi]

به خاطر نداشت چند بار به زمین خورده یا اینکه چند بار توانِ از زمین برخاستن را نداشته؛ حسابش از دستش در رفته بود.
فقط میدانست اگر بار دیگران از پا بیافتد، برخاستنی درکار نیست...
چند قدم مانده بود،
فقط چند قدم ناچیز در برابر این راهِ بسیار...
و من ایمان داشتم که او پس از پایانِ مسلکِ رجا، به مطلوبی خواهد رسید از جنس کمالِ روح؛ حتی اگر در انتها آنچه که تصور میداشت نشود.
پس به نرمی در گوشش نجوا کردم: "وَمَنْ یقْنَطُ مِنْ رَحْمَةِ رَبِّهِ إِلَّا الضَّالُّونَ"
(از رحمت مایوس نمی شوند، مگر گمراهان.)

 

[Faeze Norouzi]

سر برآورد و درنگ کرد؛ در قلبش پروانه جوانه زد.
چشمانش برق می‌زد. شادمانی‌اش حد نمی‌شناخت.
گویی روحی تازه در وجودش به جریان افتاد.
برگشت و پشت و سر را نگاه کرد؛ و کنون ذوق رسیدن را مسرانه می‌چشید.
شادی‌اش اشکِ شیرینی شد و از گونه اش به زمین افتاد.
رو به آسمان کرد و لبخندی از سر آسودگی زد. خدا را هزاران بار شکر میگفت. می‌دانست این خدا بود که در انتهای مسیر او را میکشاند، وگرنه او نیرویی در قدم هایش برای ادامه مسیر نداشت.
سپس او رسیده بود به مطلوبش :)