روی سایت دلنوشته قلم دلم | فائزه کاکاحاجی کاربر انجمن یک رمان

[فائزه کاکاحاجی]

به یاد بیاور مرا!
من همان ساقه ی شکننده ای هستم.
که "وقتی از من رد شدی شکستم"
رهگذری غریب مرا تکیه زد بر شاخه ای خشک وبست تا دوباره جوانه کنم...
حال من غنچه ای دادم...!
اما غصه ام از آن است که گلش نصیب توی آشنا نشد!
بلکه سهم غریبه ی مهربان این روزهایم شد.

 

[فائزه کاکاحاجی]

درمانده ام...!
نه راه پس رفتن دارم،نه طاقت پیش رفتن،گذشتن!
من از میان اینها یک چیز را خوب بلدم!
گول زدن خودم نه بیشتر از آن.!.
وتنها به یک چیز حسادت می کنم!
راحت اشک ریختن حتی در حضور دیگران!
چندیست بیشتر از قبل یاد بدبختی هایم می کنم!
حالم خوش نیست ،خدایا؟ می شود بگویی چرا؟!
چرا نمی شود؟ که نمی شود!؟ که نمی شود.

 

[فائزه کاکاحاجی]

شب ناله ها و گریه های پنهانم از تو پنهان نیست!
که تو می دانی که خوابم از خستگی پس از تخلیه ی درد است نه خوشیه کم خوابی!
معتاد دیده اید،اویی که چون من از درد معتاد شده؟
من معتادم به خواب چون تنها جایی هست که اگر باتو باشم عقلم،نحیب نمی زند...
که پس کو آن غرور افسانه ای؟
که تو چرا چیزی را از خدا به زور می خواهی؟
آنجا رادوست دارم،فقط چون ،تورا از من نمی گیرند....!

 

[فائزه کاکاحاجی]

صبح رو به پایان است !
عمر روبه خزان است!
روح من رو به زوال است!
گویی وقت پایان جهان است!
قلب ها همه از دَم شکسته وخراب است!
وصال همان رویای بی نشان است!
ناامیدی سرمنزل ذهن من های زیاد است!
وبازخدایی که دراین نزدیکی مهربان است❤
این حرف های یک نویسنده ی افسرده ی دوستدارخداست!
این بازی کلمات در مغزیست که حالش بد است!

مرسی از تک تک کسایی که با درد ها ونوشته های قلب من همراه بودید،لطفی که به من و احساسات و قلمم داشتید بعضی وقت ها پیام دادید کمک کردید جای تشکر داره.
این پایان سری اول "قلم دلم "هست وسری دومم به عنوان"به قلم من" جای دیگه در حال تایپه:)
چون قراره رمانم رو ازاین به بعد...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[PARISA_R]

خسته نباشید