روی سایت دلنوشته تمام تو | braveays کاربر انجمن یک رمان

[Aisa Hami]

قلبم بهانه‌ات را می‌گیرد!
چگونه به او یادآوری کنم که تو، مرا نخواستی؟
چه دلیلی برای نبودنت بیاورم که نشکند؟
دستانم را مشت می‌کنم و بر قلبم می‌کوبم...
قلب من، آرام باش! حضورش رویایی بیش نبود...

 

[Aisa Hami]

عشق ما نمی‌میرد، تا ابد جاریست!
من این را می‌فهمم!
از نگاه مملو از عشقت میفهمم!
از دستان مهربانی بخشت می‌فهمم!
عشق ما، هرگز نخواهد مرد...

 

[Aisa Hami]

عبور می‌کنی...
بی آن که دلِ عاشقم را با خود ببری!
بی اهمیت به این که می‌دانی نسیم عطرت هوش و حواس برایم باقی نمی‌گذارد!
می‌روی، بی توجه به این که
لبخندت دیوانه‌ام می‌کند...
احساساتم را نادیده می‌گیری!
ساده گذر می‌کنی...

 

[Aisa Hami]

مهربانم!
به احترام تمامی روزهای گذشته
و آرزوهای به رود رفته‌ی چشمانم
و به قدر تمامی ستاره‌های ریز و درشت
تلألو نگاهت که خاطرم نیست چقدر دوسم داشتی!
دوستت دارم...

 

[Aisa Hami]

ای تمام تو!
من به آسمان‌ها سوگند می‌خورم چشمان تو، خورشیدی است که با عشق
نور افشانی می‌کند...
لحظه‌های تاریک زندگی‌ام را...!

 

[Aisa Hami]

گویند شعر و غزل حرف‌های نگفته‌ی یک شاعر است.
پس من که نه سخن از غزل دانم،
نه با مثنوی بحثی برای آشنایی،
چگونه بگویم دیر سالیست که زبانم به شعر باز است؟
ردیف و قافیه هم نمی‌دانم!
اما دلنوشته‌ای دارم پیش‌کش چشمانت،
راه آسمان را گم کرده‌ام؟

 

[Aisa Hami]

هزار بار ناگفته است که دوستت دارم!
من هر بار می‌اندیشم...
به این سخن سنگین و غریب!
ای تو! ای تمام من!
من نمی‌دانم به چه سبب این گونه
ساده و تنگا تنگ دوستت دارم!

 

[Aisa Hami]

دلم بی شک انبوه از خیال توست!
که تو رویایی، عشقی، اندیشه‌ای!
و جایت هرگز خالی نخواهد بود،
در آغوش دلتنگی‌هایم...
و شاید بی‌اندازه شنیده‌ای از قناری دلتنگ نگاهم، اما باز هم می‌گویم،
دوستت دارم، مهربانم!

 

[Aisa Hami]

نمی‌دانم حالا شب است یا روز؟
راه خانه را گم کرده‌ام! در حواشی چشمه‌ای...
شاهد بوسیدن ستارگان!
به ماهی‌های خسته از آب می‌نگرم!
اما مگر چاره‌ای جز با آب بودن دارند؟
مثل من که خسته از زندگی، بدون تو، این راه پر از ناهمواری را طی می‌کنم...
حق ندارم حالا شب و روز را ندانم؟
چه برسد به راه خانه‌ات!

 

[Aisa Hami]

مدام می‌گویی دوستت دارم!
این روزها از زبانت نمی‌افتد، واژه‌های عاشقانه!
و بوسه‌های گاه و بی‌گاهت بر روی گل‌های لطیف گونه‌های سرخ به شرم نشسته‌ام از قلم نمی‌افتد...
این آزارم می‌دهد!
نمی‌دانم چرا این روزها حس می‌کنم،
دوستت دارم‌هایت به رنگ طبیعی عاشقانه‌ی رنگین کمان نگاهت نیست...!