مشاعره مشاعره با اشعار سهراب سپهری

[m.sina]

در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم که دلم می‌خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه
دورها آوایی است که مرا می‌خواند.

دشت‌هایی چه فراخ
کوه‌هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد
من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم
پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی
پشت تبریزی‌ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می‌زد

 

[بَهآرنارنج]

دشت‌هایی چه فراخ
کوه‌هایی چه بلند!
در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد
من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم
پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی
پشت تبریزی‌ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می‌زد

دور باید شد، دور.
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره‌هاست.”
هم‌چنان خواهم خواند.

 

[m.sina]

دور باید شد، دور.
شب سرودش را خواند،
نوبت پنجره‌هاست.”
هم‌چنان خواهم خواند.

ﺩﺭ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ پر ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ پیوﺳﺖ

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ

 

[بَهآرنارنج]

ﺩﺭ ﺩﯾﺎﺭﯼ ﮐﻪ پر ﺍﺯ ﺩﯾﻮﺍﺭ ﺍﺳﺖ

ﺑﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺭﻓﺖ

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ پیوﺳﺖ

ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺩﻝ ﺑﺴﺖ

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم

زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است

 

[m.sina]

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم

زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است

تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
چه خیالی، چه خیالی می‌دانم
پرده ام بی جان است
خوب می‌دانم، حوض نقاشی من بی ماهی است

 

[بَهآرنارنج]

تا به آواز شقایق كه در آن زندانی است
دل تنهایی تان تازه شود.
چه خیالی، چه خیالی می‌دانم
پرده ام بی جان است
خوب می‌دانم، حوض نقاشی من بی ماهی است

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

 

[m.sina]

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است
خنده‌ای کو که به دل انگیزم
قطره‌ای کو که به دریا ریزم

 

[بَهآرنارنج]

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای این شب چقدر تاریک است
خنده‌ای کو که به دل انگیزم
قطره‌ای کو که به دریا ریزم

من در ایوانم، رعنا سر حوض
رخت می شوید رعنا
برگ ها می ریزد
مادرم صبحی می گفت :‌
موسم دلگیری است

 

[شکوفه هلو]

تنها به تماشای چه ای؟
بالا،گل یک روزه ی نور
پائین، تاریکی باد
بیهوده مپای، شب از شاخه نخواهد ریخت، و دریچه ی خدا
روشن نیست
از برگ شپهر، شبنم ستارگان خواهد پرید
تو خواخی ماند، و هراس بزرگ ستون نگاه و پیچک غم
بیهوده مپای
برخیز، که وهم گلی، زمین را شب کرد

 

[Deleted]

زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد
دو سه تا کوچه و پس کوچه
و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد
ما چه کردیم و چه خواهیم کرد
در این فرصت کم!؟