مشاعره مشاعره با اشعار سهراب سپهری

[m.sina]

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود گر نشود
حرفی نیست اما
نفسم میگیرد
در هوایی که نفس های تو نیست...

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی، همت کن
و بگو ماهی‌ها حوضشان بی آب است

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تو اگر در تپش باغ خدا را دیدی، همت کن
و بگو ماهی‌ها حوضشان بی آب است

تو مرا آزردی
که خودم کوچ کنم از شهرت
تو خیالت راحت میروم از قلبت

 

[m.sina]

تو مرا آزردی
که خودم کوچ کنم از شهرت
تو خیالت راحت میروم از قلبت

تو به من میخندی و به خود میگویی
باز می اید و میسوزد از این عشق
ولی بر نمی گردم نه
میروم انجا که دلی بهر دلی تب دارد
عشق زیباست و حرمت دارد

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تو به من میخندی و به خود میگویی
باز می اید و میسوزد از این عشق
ولی بر نمی گردم نه
میروم انجا که دلی بهر دلی تب دارد
عشق زیباست و حرمت دارد

دچار آن رگ پنهان رنگ‌ها هستی.
ـ دچار یعنی…
ـ عاشق.
ـ و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.
ـ چه فکر نازک غمناکی!
ـ و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است.
و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست.ـ خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

 

[m.sina]

دچار آن رگ پنهان رنگ‌ها هستی.
ـ دچار یعنی…
ـ عاشق.
ـ و فکر کن که چه تنهاست
اگر ماهی کوچک، دچار آبی دریای بیکران باشد.
ـ چه فکر نازک غمناکی!
ـ و غم تبسم پوشیده نگاه گیاه است.
و غم اشاره محوی به رد وحدت اشیاست.ـ خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند

دیریست بیشتر
وقت خود را در خانه میگذرانم
از بر خورد ها با این و ان کاسته ام
اگر یاران چون درخت بید خانه مان
کم حرف بودند
هر روز به دیدارشان میرفتم

 

[Arjmand]

دیریست بیشتر
وقت خود را در خانه میگذرانم
از بر خورد ها با این و ان کاسته ام
اگر یاران چون درخت بید خانه مان
کم حرف بودند
هر روز به دیدارشان میرفتم

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

 

[m.sina]

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

تو به آیینه،
نه آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

تو به آیینه،
نه آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد

دنگ دنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت، نمی آید باز
 قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز

 

[Arjmand]

تو به آیینه،
نه آیینه به تو خیره شده ست
تو اگر خنده کنی او به تو خواهد خندید
و اگر بغض کنی
آه از آیینه دنیا که چه ها خواهد کرد

دو قدم مانده به گل،
پای فواره جاوید اساطیر زمین می‌مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می‌گیرد.
در صمیمیت سیال فضا، خش‌خشی می‌شنوی:
کودکی می‌بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه نور
و از او می‌پرسی
خانه دوست کجاست.»

 

[m.sina]

دنگ دنگ
ساعت گیج زمان در شب عمر
می زند پی در پی زنگ
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من
لحظه ها می گذرد
آنچه بگذشت، نمی آید باز
 قصه ای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز

زندگـی فهم نفهمیدن‌ هاست
آسمان نور خدا عشق سعادت با ماست
در نبندیم به نور
در نبندیم به آرامش پرمهر نسیم
زندگی رسم پذیرایی از تقدیر است