روی سایت دلنوشته باز باران با ترانه | شمیم فرهادی کاربر انجمن یک رمان

[ش.م.ی.م فرهادی]

باز من ساده و قدم زنان... آهسته و با شماره شروع کردم شمردن لحظه‌ها را...
این بار من باریدن گرفتم و تو گفتی به وقت شروع بارش! شمارش معکوس باریدن چشم‌هایم:
پنج... چهار... سه... دو... نمی‌آیی؟!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

هرچه نوشته بودم را، هر چه درون آن کاغذ آجری گفته بودم... تمام واژه‌ها را، تا کردم و زیر پنجره گذاشتم...
آخر هم باران بود و هم قاصدک‌ها دور پنجره ایستاده بودند!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

نه زمینی، نه زمانی
و نه حالی که بدانی...
هیچ مهم نیست فقط منو باران و دل و اشک...!
من و باران و...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

تمام تنم سرد و روحم منتظر...
و چشمانم بی‌بهانه می‌بارد، یا ذهنم آنقدر از منطق لبریز است که پوچ جلوه می‌کند یا آنقدر پوچ است که گنگ...
و اشک‌هایم میان این همه نامعلومی پوچی و منطق، بی‌مهابا سرازیر است...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

نمی‌دانم شهر آشوب است یا دل کوچک من!
شاید باورت نشود؛ اما این بار از پلک‌های من، باز باران با ترانه می‌خورد بر بام خانه...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

امشب می‌آیی؟ آخر جشن است...
میز شام را چیده‌ام، شمع‌ها را روشن کرده‌ام...
به چکاوک گفته‌ام تا صبح بنوازد و به ماه گفته‌ام تا خود صبح بتابد...!
راستی خبر خوش دیگر! به آسمان و ابر هم گفتم ببارند... همه چیز مهیاست، فقط بیا!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

باران... بغلم کن که توانای گریستن نیستم...
ناتوانم بخدا...
چشمانم می‌سوزد، قرعه به نام تو باشد این بار... ببار!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

نه دریا و نه شب‌تاب و نه عشاق...
آنقدر ریاضی‌دانان قوی نیستند که حال مجهول و گنگ مرا... معلوم کنند!
مگر باران...

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

نپرس! آنقدر ویرانم که نه برای عاشقی یا دیدار یار...
بلکه برای پاک شدن زیر هاله‌ی اشک، قدم می‌زنم...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

شاید بخندی و باور نکنی...
شاید عصبانی شوی...
شاید اخم کنی باز اما...
من تا به حال عکست را نبوسیده‌ام...!
”می‌ترسم” مانند فیلم‌ها محو شوی...