روی سایت دلنوشته باز باران با ترانه | شمیم فرهادی کاربر انجمن یک رمان

[ش.م.ی.م فرهادی]

می‌گویند نوروز شده...
خب بشود! چه فرق به حال من؟
وقتی باران لباس بهار بپوشد و
سال را به بودن با تو تحویل دهم،
”روز“ من ”نو“می‌شود...!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

هزاران عطر و رایحه را امتحان کرده‌ام
در همه‌ی شهر گشته‌ام
تمام مغازه‌ها را زیر و رو کرده‌ام اما فقط...
وقتی از زیر باران به خانه می‌آیی
پیراهنت همان عطر عجیب را
فریاد می‌زند...!
تلاطم عطر باران و تن تو... ای وای!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

مگر فقط منم؟!
منم که هی باران باران می‌کنم؟! منم عاشق اویم؟!
گل را که ببینی چطور باز می‌شود و می‌خندد...
کوچه را که ببینی چطور روحش تازه می‌شود...
درخت را که ببینی چطور جامه‌ی زرد و نارنجی نو می‌پوشد و خزان که به استقبال می‌آید...
خودت سکوت می‌کنی!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

من همان گیج‌ترین عاشق و دیوانه‌ی شهرم...!
کم کمکی می بدهید...
دست کم می ندادید نجاتم بدهید...
جام آشوب دلم پر شده از حال نااحوال دلت...
آن پیاله را بیاور دل تو بارانی جام من هم خالی!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

تلاش نکن...!
اگر توانستی هزاران هزاران هزار آجر بچینی و آب را دلداری دهی و وادار کنی به اشک نریختن... من هم می‌توانی...!

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

چه بهاری باشد و چه زمستانی و پاییزی...
چه تو باشی و چه نباشی...
چه بخندی و گریه کنی...
من در همه حالات ”تو“ و ”باران“ را
به اندازه‌ی ”دریا“ دوست دارم...!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

می‌دانی؟! تابستان بد است...!
آخر ببین؛ تهی است از هر حس
و حال که به من شبیه باشد...
نمی‌داند من با تو بهارم
بی تو خزان و
بی باران زمستان...!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

همه حال دلشان نو شده و
حال خوش می‌نوشند...
و دلم در این میان منتظر آمادنت
که بیای و بهار و پاییز
برای بودن تو
هوا را با باران
پر کنند از حس و حال و هوای
پاکی!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

می‌خواهم دلم را خانه تکانی کنم
گرد و غبار را از روی شیشه‌های نازکش پاک کنم
سقفش را آیینه کنم
در میان گلدان‌هایش گل ”بودن“ بچینم
و در آخر... برای آمدنت فرش قرمز پهن کنم!
همه چیز منتظر و مهیاست
بهار من... بیا!​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

هفت سین را چیدم...
آیینه‌اش را از تصویر تو
سبزه‌اش را از چشمانت
سیب را از لبانت
و سمنو را از دلت و
الباقی سین‌ها را از
” وسوسه‌ی ساده‌ی بوسیدن“
تو برداشتم!
و سفره‌ام کامل‌تر از هر سفره‌ای...!​