مشاعره مشاعره با اشعار عليرضا آذر

[بهآر :)]

این پچ پچ ها چیست،رهایم بکنید
مردم خبری نیست رهایم بکنید
من را بگذارید که پامال شود
بازیچه ی اطفال کهنسال شود

دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست
یک عاشق ِ این گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی به سیم آخر بزند

 

[سَنا]

دیوانه تر از من چه کسی هست،کجاست
یک عاشق ِ این گونه از این دست کجاست
تا اخم کنی دست به خنجر بزند
پلکی بزنی به سیم آخر بزند

در صدایش پرنده می رقصید
بر تنش عطر خوب آویشن
باز گوشواره های گیلاسی
پشتِ گوشش شلوغ می کردند

 

[m.sina]

در صدایش پرنده می رقصید
بر تنش عطر خوب آویشن
باز گوشواره های گیلاسی
پشتِ گوشش شلوغ می کردند

در همین روزهای بارانی
یک نفر خیره خیره میمیرد
تو بدی کردی و کسی با عشق
از خودش انتقام میگیرد

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

در همین روزهای بارانی
یک نفر خیره خیره میمیرد
تو بدی کردی و کسی با عشق
از خودش انتقام میگیرد

دندان
به جگر
بگذار،
ته‌مانده‌ی
من مانده...

‌ از مثنویِ
‌‌‌‌‌ بودن،
‌ ‌ یک بیت
‌‌ ‌‌ دهن مانده...

 

[m.sina]

دندان
به جگر
بگذار،
ته‌مانده‌ی
من مانده...

‌ از مثنویِ
‌‌‌‌‌ بودن،
‌ ‌ یک بیت
‌‌ ‌‌ دهن مانده...

هر وقت زانو را بغل کردی
یعنی تو هم با عشق درگیری

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

هر وقت زانو را بغل کردی
یعنی تو هم با عشق درگیری

یک در کنار پنجره رویید ... زین پس جهان در خانه جا میشد
یا پنجره میرفت سمتِ مرگ ... یا در به روی مرگ وا میشد

 

[Akay]

یک در کنار پنجره رویید ... زین پس جهان در خانه جا میشد
یا پنجره میرفت سمتِ مرگ ... یا در به روی مرگ وا میشد

دستم به دست دیگرم بود و ... تنهاتر از مَن ها قَدَم بودم
در فکر تو با ضلعِ سوم شخص ... سرگیجه یِ کُنجِ خودم بودم
​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

دستم به دست دیگرم بود و ... تنهاتر از مَن ها قَدَم بودم
در فکر تو با ضلعِ سوم شخص ... سرگیجه یِ کُنجِ خودم بودم
​

ما دوتا ذره ی بنیادی عالم بودیم
ما دوتا ماده ی تاریک در آغوش مکان
ما دو خورشید دو منظومه ی شمسی بودیم
ما دو تک یاخته ی مرده در ابعاد زمان

 

[Akay]

ما دوتا ذره ی بنیادی عالم بودیم
ما دوتا ماده ی تاریک در آغوش مکان
ما دو خورشید دو منظومه ی شمسی بودیم
ما دو تک یاخته ی مرده در ابعاد زمان

نحسی از آن جا اتفاق افتاد ... که زاده یِ روزِ بدی بودم
در زیر و روی نبضِ بودن ها ... من خطِ صافِ ممتدی بودم
​

 

[ش.م.ی.م فرهادی]

نحسی از آن جا اتفاق افتاد ... که زاده یِ روزِ بدی بودم
در زیر و روی نبضِ بودن ها ... من خطِ صافِ ممتدی بودم
​

من را بگذارید که پامال شود، بازیچه اطفال کهنسال شود
من را بگذارید به پایان برسد
شاید لت و پارم به خیابان برسد...