روی سایت دلنوشته روزگار سرد من|آذردخت پاییزی کاربر انجمن یک رمان

[Shadi.Roohbakhsh]

زمانی که دستانت را حس نمی‌کنی
ترس سرتا سر وجودت را می‌گیرد.
با تمام توان خود سعی داری؛ دستانت را به حرکت در آوری.
برای چه؟
برای نجات خودت؟
یا
زندگی از دست رفته‌ات؟​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

سردی روزگار آن‌قدر قوی‌ست که، تو...
هرچقدر هم تلاش کنی
گرم باشی
گرم شوی
بیهوده است.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

روزگار من، روزگار سرد من!
برای چه، تلاش در پنهان کردن مهربانی بی حد واندازه‌ات داری؟
برای چه، بیهوده خود را خشن وبی رحم جلوه می‌دهی؟​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

مگر نمی‌دانی؟!
نمی‌دانی، چشم امید همۀ این انسان‌های نا امید
به توست؟!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

تو هرچقدر هم تلاش کنی؛ برای دل شکاندن
بازهم ذره‌ای از وجودت به حال ما، می‌سوزد.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

باز هم غم خانه نشین دلت می‌شود.
چرا که آن انتهای دلت
محبتی داری بی‌انتها!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

زل زده‌ام به آسمان شب
تاریک تاریک‌ست.
درست، مانند دل تو!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

نه ماهی دارد؛ برای روشنایی
ونه...
ستاره‌ای، برای دل خوش کردن.​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

عجیب‌ست!
روزگار من، عجیب‌ست...
عجیبِ که تو داری با لجبازی
زندگی رو برای من
خودت
ودوستانت جهنم می‌کنی!​

 

[Shadi.Roohbakhsh]

زندگی جهنم شده، چه درد می‌خورد؟!
جهنم که باشد
لبخند زدن درآن فایده‌اش چیست؟!
جهنم که باشد
شاد بودن در آن فایده‌اش چیست؟!​