مشاعره مشاعره با اشعار خاقانی

[فاطمه مقدم]

رفتم به راه صفت دیدم به کوی صفا

ز خاک کوی تو هر خار سوسنی است مرا!

آنک آن تازه بهار دل من در دل خاک
از سحاب مژه خوناب مطر بگشایید

 

[فلورا.]

آنک آن تازه بهار دل من در دل خاک
از سحاب مژه خوناب مطر بگشایید

در گلشن امید به شاخ شجر من

گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها

ای در سر عشاق ز شور تو شغب ها!

 

[m.sina]

در گلشن امید به شاخ شجر من

گلها نشکفند و برآمد نه ثمرها

ای در سر عشاق ز شور تو شغب ها!

ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد
وزین بی‌نورتر کاری نپندارم که کس دارد

نماند از رشتهٔ جانم به جز یک تار خون آلود
ازین باریکتر تاری نپندارم که کس دارد

 

[فلورا.]

ازین ده رنگ‌تر یاری نپندارم که کس دارد
وزین بی‌نورتر کاری نپندارم که کس دارد

نماند از رشتهٔ جانم به جز یک تار خون آلود
ازین باریکتر تاری نپندارم که کس دارد

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است!

 

[m.sina]

در جهان هیچ سینه بی‌غم نیست

مرا دانهٔ دل بر آتش فتاده است!

تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن
با انده او زشت است اندوه جهان خوردن

گر پای سگ کویش بر دیدهٔ ما آید
زین مرتبه بر دیده تشویر توان خوردن

 

[فلورا.]

تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن
با انده او زشت است اندوه جهان خوردن

گر پای سگ کویش بر دیدهٔ ما آید
زین مرتبه بر دیده تشویر توان خوردن

نقش تو خیال برنتابد
حسن تو زوال برنتابد
چون روی تو بی نقاب گردد
آفاق جمال برنتابد!

 

[m.sina]

نقش تو خیال برنتابد
حسن تو زوال برنتابد
چون روی تو بی نقاب گردد
آفاق جمال برنتابد!

دلا با عشق پیمان تازه گردان
برات عشق بر جان تازه گردان

به کفرش ز اول ایمان آر و آنگه
چو ایمان گفتی ایمان تازه گردان

 

[فلورا.]

دلا با عشق پیمان تازه گردان
برات عشق بر جان تازه گردان

به کفرش ز اول ایمان آر و آنگه
چو ایمان گفتی ایمان تازه گردان

نونو دلم از درد کهن ایمن نیست
و آن درد دلم که دیده ای ساکن نیست
می‌جویم بوی عافیت لیکن نیست
آسایشم آرزوست این ممکن نیست!

 

[m.sina]

نونو دلم از درد کهن ایمن نیست
و آن درد دلم که دیده ای ساکن نیست
می‌جویم بوی عافیت لیکن نیست
آسایشم آرزوست این ممکن نیست!

تا کرد مرا بسته بادام دو چشم او
چون پسته دل از حسرت آکنده همی دارم

جان تحفهٔ او کردم هم نیست سزای او
زین روی سر از خجلت افکنده همی دارم

 

[فلورا.]

تا کرد مرا بسته بادام دو چشم او
چون پسته دل از حسرت آکنده همی دارم

جان تحفهٔ او کردم هم نیست سزای او
زین روی سر از خجلت افکنده همی دارم

مانم به تو و به من نمانی
آن سایه منم که خاک خاکم!