روی سایت دلنوشته استیصال | ستاره لطفی کاربر انجمن یک‌رمان

[سـایهـ سـار؛]

نمی‌دانم چه حالیست... .
به هیچ‌چیز نمی‌توانم دل خوش کنم!
هرچیز قشنگی را که می‌بینم
تنها واکنشم یک‌ پوزخند تمسخر‌آمیز است...!
به‌نظرم همه‌چیز مسخره شده‌است!
همه‌چیز پوچ شده است... .
مثلا... .
عاطفه‌ها... .
قول دادن‌ها... .
دوستت‌ دارم‌ها... .
همه‌ی این‌ها پوچ شده است...!
تنها جواب من برای این حرف‌ها
یک پوزخند تمسخر‌آلود است و بس!
که فقط دل‌شکسته‌ها آن را درک می‌کنند... .
امان از دست این زندگی پوچ!​

 

[سـایهـ سـار؛]

نمی‌دانم چرا رفت
می‌گفت بدی از تو است...!
من تمام خوبی‌هایم را به پایش ریختم... .
اما او اندکی از بدی‌هایم را دید و به همین بهانه رفت!
خیلی درمانده‌ام
گاهی از او متنفر می‌شوم
و گاهی‌ام دلتنگش می‌شوم
درحدی که قلبِ بیچاره‌ام درد می‌گیرد!
چاره چیست ای‌خدا!​

 

[سـایهـ سـار؛]

نامَش که می‌آید
لرزه به جانم می‌افتد
قلبم دیوانه می‌شود
مچاله و چروک می‌شود
دلم کش می‌آید
بندبند وجودم در خیال غرق می‌شود
اما تو رفته‌ای...!
پس بیخیالِ زندگی...!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
نامت که می‌آید،
قلبم شروع به ناآرامی می‌کند... .
خود را به دیواره‌های آهنین سـ*ـینه‌ام می‌کوبد و می‌گوید:
- «رهایم کن، او را می‌خواهم!»
د‌ست‌هایم را بر روی او می‌کوبم؛
او نباید انتظار تو را بکشد!
تو خانه‌ی قلبم را ویران کردی،
کاری کردی که زلزله‌ی ده ریشتری‌ام نمی‌توانست این‌کار را بکند!
اجازه‌ی ورودت را به این ویرانه نمی‌دهم!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
زندگی خیلی مبهم است!
حتی،
مبهم‌تر از مبهم!
عشقی نمانده است،
وفایی نمانده است،
پاکی‌ای نمانده است،
پس مردم برای چه زندگی می‌کنند؟!
هدف‌شان چیست؟‌!
این زندگی نیست،
لجن‌زار است...!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
یادش به‌خیر!
می‌گفتی:
- «دنیا رو با یه تار موهات عوض نمی‌کنم.»
دل خوش کرده بودم به حرف‌هایت،
اعتماد کرده بودم به قول‌هایت... .
اما الان،
نه تو هستی و نه حرف‌های تو خالی‌ات!
و الان پی می‌برم که دیـگر هیچ‌چیز حقیقی نیست... .
آری نیست!
حتی زندگی‌ام یک‌ روز انسان‌ها را از خود می‌راند و به آغوش مرگ‌ می‌فرستد،
دگر چه انتظاری از انسان‌هایش است!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
اوج نفس تنگی‌ام روزی نبود که رفتی،
روزی بود که به خود آمدم!
به خود آمدم و دیدم،
نیستی!
با خود فکر کردم،
پس غرورم کجاست؟!
و چه‌قدر دردناک است
این غرور،
توسط تو له شد!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
یک دریای سیاه را دیدم،
با خود فکر کردم چه‌قدر رنگش متنوع است... .
چه‌قدر ادعای پاکی نمی‌کند!
و همین باعث شد به سمتش قدم بردارم،
خود را در امواج آرام او رها کنم و قدم‌قدم به سمت او برم... .
اوایل برایم خاص بود،
متنوع بود!
ولی هرچه‌قدر که پا به عمق آن می‌گذاشتم،
بیشتر در سیاهی آن فرو می‌رفتم... .
تا روزی که،
که دیگر چشمانم ندید و در عمق آن سیاهی غرق شدم... .
غرق شدم و نجات نیافتم،
او استثنا نبود!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
مهمان زندگی‌ام شده‌است؛
غم و اشک!
مهمان ناخوانده‌ای بود،
ولی به مرور به آن عادت کردم!​

 

[سـایهـ سـار؛]

***
ژرفنای تاریکی را دوست دارم،
چون آزادانه ثمره‌ی غم‌هایم را رها می‌کنم و اجازه‌ی باریدن به آن‌ها می‌دهم... .
تاریکی‌ای که با اشک‌هایم مبهم‌تر می‌شود!​