مشاعره مشاعره با اشعار شاعران

[m.sina]

چشم مستی که تو داری به خدا زنجیر است
هرکه پای‌بست تو شد تا به قیامت گیر است

تا به کنار بودیَم بود به جا قرار دل
رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده‌ام

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

 

[Tara Motlagh]

این عشق هرچه بود در اندازه‌ام نبود
شوری برای وسوسه‌ی تازه‌ام نبود
طعم شکست می‌دهد اینگونه بردها
وقتی حریف در خور اوازه‌ام نبود

در ره عشقش چو دانش باید و بی دانشی
لاجرم در عشق هم نادان و هم دانا شدم

چون همه تن دیده می‌بایست بود و کور گشت
این عجایب بین که چون بینا و نابینا شدم

 

[Tara Motlagh]

تا به کنار بودیَم بود به جا قرار دل
رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده‌ام

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

ما چنان آیینه‌ها بودیم، رو در رو ولی
امشب این آیینه از آن آینه غمگین‌تر است

گر جوابم را نمی‌گویی، جوابم کن به قهر
گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است

 

[m.sina]

ما چنان آیینه‌ها بودیم، رو در رو ولی
امشب این آیینه از آن آینه غمگین‌تر است

گر جوابم را نمی‌گویی، جوابم کن به قهر
گاه یک دشنام از صدها دعا شیرین‌تر است

تاکه بودیم نبودیم کسی
کشت ما را غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یار شدند
خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آئینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که افتاد و شکست

 

[ILLUSION]

تا به کنار بودیَم بود به جا قرار دل
رفتی و رفت راحت از خاطر آرمیده‌ام

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

منم که شهره‌ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

 

[Tara Motlagh]

منم که شهره‌ی شهرم به عشق ورزیدن
منم که دیده نیالوده‌ام به بد دیدن
وفا کنیم و ملامت کشیم و خوش باشیم
که در طریقت ما کافریست رنجیدن

نمی‌شود که بهار از تو سبزتر باشد
گل از تو گلگون‌تر
امید از تو شیرین‌تر
نمی‌شود پاییز
فضای نمناک جنگلی‌اش
برگ‌های خسته‌ زردش
غمگین‌تر از نگاه تو باشد
نمی‌شود که تو باشی،
من عاشق تو نباشم

 

[ILLUSION]

نمی‌شود که بهار از تو سبزتر باشد
گل از تو گلگون‌تر
امید از تو شیرین‌تر
نمی‌شود پاییز
فضای نمناک جنگلی‌اش
برگ‌های خسته‌ زردش
غمگین‌تر از نگاه تو باشد
نمی‌شود که تو باشی،
من عاشق تو نباشم

مرا دردیست اندر دل که گر گویم زبان سوزد
وگر حاشا کنم ترسم که مغز استخوان سوزد

 

[Tara Motlagh]

مرا دردیست اندر دل که گر گویم زبان سوزد
وگر حاشا کنم ترسم که مغز استخوان سوزد

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
وندرین کار دل خویش به دریا فکنم

 

[ILLUSION]

دیده دریا کنم و صبر به صحرا فکنم
وندرین کار دل خویش به دریا فکنم

میزد به شمشیر جفا می‌رفت و می‌گفت از قفا
سعدی چه نالیدی ز ما مردان ننالند از الم

 

[Tara Motlagh]

میزد به شمشیر جفا می‌رفت و می‌گفت از قفا
سعدی چه نالیدی ز ما مردان ننالند از الم

محرمی نیست وگرنه که خبر بسیار است
رمق ناله کم و کوه و کمر بسیار است

ای ملائک که به سنجیدن ما مشغولید
بنویسید که اندوه بشر بسیار است