مشاعره مشاعره با اشعار مولانا

[m.sina]

تو هستی من شدی از آنی همه من
من نیست شدم در تو از آنم همه تو

وجود من به کف یار جز که ساغر نیست
نگاه کن به دو چشمم اگرت باور نیست

چو ساغرم دل پرخون من و تن لاغر
به دست عشق که زرد و نزار و لاغر نیست

 

[بَهآرنارنج]

وجود من به کف یار جز که ساغر نیست
نگاه کن به دو چشمم اگرت باور نیست

چو ساغرم دل پرخون من و تن لاغر
به دست عشق که زرد و نزار و لاغر نیست

تا نشوی م**س.ت خدا
غم نشود از تو جدا

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[m.sina]

تا نشوی م**س.ت خدا
غم نشود از تو جدا

آن که بی باده کند جان مرا م**س.ت کجاست
وان که بیرون کند از جان و دل ام دست کجاست

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Samira-M]

آن که بی باده کند جان مرا م**س.ت کجاست
وان که بیرون کند از جان و دل ام دست کجاست

تشبیه ندارد او وز لطف روا دارد
زیرا که همی داند ضعف نظر ما را

فرمود که نور من ماننده مصباح است
مشکات و زجاجه گفت سینه و بصر ما را

 

[بَهآرنارنج]

تشبیه ندارد او وز لطف روا دارد
زیرا که همی داند ضعف نظر ما را

فرمود که نور من ماننده مصباح است
مشکات و زجاجه گفت سینه و بصر ما را

آمد خورشید ما باز به برج حمل
معطی صاحب عمل سیم شماران رسید

 

[m.sina]

آمد خورشید ما باز به برج حمل
معطی صاحب عمل سیم شماران رسید

در باده‌کشی تو خویش را ریشه مکن
وز باده و از ساده تو اندیشه مکن

با زنگی زلف او در آنور مجوی
اندیشهٔ باریک چنین پیشه مکن

 

[Samira-M]

در باده‌کشی تو خویش را ریشه مکن
وز باده و از ساده تو اندیشه مکن

با زنگی زلف او در آنور مجوی
اندیشهٔ باریک چنین پیشه مکن

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو
از چون مگو بی چون برو زیرا که جان را نیست جا

گر قالبت در خاک شد جان تو بر افلاک شد
گر خرقه تو چاک شد جان تو را نبود فنا

 

[m.sina]

نی نی برو مجنون برو خوش در میان خون برو
از چون مگو بی چون برو زیرا که جان را نیست جا

گر قالبت در خاک شد جان تو بر افلاک شد
گر خرقه تو چاک شد جان تو را نبود فنا

از باد همه پیام او میشنوم
وز بلبل م**س.ت نام او میشنوم

این نقش عجب که دیده‌ام بر در دل
آوازهٔ آن ز بام او میشنوم

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Samira-M]

از باد همه پیام او میشنوم
وز بلبل م**س.ت نام او میشنوم

این نقش عجب که دیده‌ام بر در دل
آوازهٔ آن ز بام او میشنوم

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

 

[m.sina]

من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا
آن جام جان افزای را برریز بر جان ساقیا

از بسکه به نزدیک توام من دورم
وز غایت آمیزش تو مهجورم

وز کثرت پیدا شده‌گی مستورم
وز صحت بسیار چنین رنجورم