مشاعره مشاعره با اشعار مولانا

[فلورا.]

ترش رویی و خشمینی چنین شیرین ندیدستم
ز افسون‌هاش مجنونم ز افسان‌هاش سرمستم

بتان بس دیده‌ام جانا ولیکن نی چنین زیبا
تویی پیوندم و خویشم کنون در خویش درجستم

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم؟!!

 

[m.sina]

من از عالم تو را تنها گزیدم
روا داری که من غمگین نشینم؟!!

من توام تو منی ای دوست مرو از بر خویش
خویش را غیر مینگار و مران از در خویش

سر و پا گم مکن از فتنه بی‌پایانت
تا چو حیران بزنم پای جفا بر سر خویش

 

[فلورا.]

من توام تو منی ای دوست مرو از بر خویش
خویش را غیر مینگار و مران از در خویش

سر و پا گم مکن از فتنه بی‌پایانت
تا چو حیران بزنم پای جفا بر سر خویش

شهری ز تو زیر و زبر هم بی‌خبر هم باخبر،
وی از تو دل صاحب نظر مستان سلامت می‌کنند


آن میر مه رو را بگو وان چشم جادو را بگو
وان شاه خوش خو را بگو مستان سلامت می‌کنند!!

 

[m.sina]

شهری ز تو زیر و زبر هم بی‌خبر هم باخبر،
وی از تو دل صاحب نظر مستان سلامت می‌کنند


آن میر مه رو را بگو وان چشم جادو را بگو
وان شاه خوش خو را بگو مستان سلامت می‌کنند!!

دست بنه بر دلم از غم دلبر مپرس
چشم من اندرنگر از می و ساغر مپرس

جوشش خون را ببین از جگر مؤمنان
وز ستم و ظلم آن طره کافر مپرس

 

[فلورا.]

دست بنه بر دلم از غم دلبر مپرس
چشم من اندرنگر از می و ساغر مپرس

جوشش خون را ببین از جگر مؤمنان
وز ستم و ظلم آن طره کافر مپرس

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار وصل خویش!!

 

[m.sina]

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق
تا بگویم شرح درد اشتیاق

هر کسی کو دور ماند از اصل خویش
بازجوید روزگار وصل خویش!!

شب که جهان است پر از لولیان
زهره زند پرده شنگولیان

بیند مریخ که بزم است و عیش
خنجر و شمشیر کند در میان

 

[M A H]

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

هر چه خواهی کن و لیک آن نکن

 

[فلورا.]

نیست در عالم ز هجران تلخ تر

هر چه خواهی کن و لیک آن نکن

نیست از عاشق کسی دیوانه‌تر
عقل از سودای او کورست و کر!

 

[m.sina]

نیست از عاشق کسی دیوانه‌تر
عقل از سودای او کورست و کر!

روی تو به رنگریز کان ماند
زلف تو به نقش بند جان ماند

گر سایه برگ گل فتد بر تو
بر عارض نازکت نشان ماند

 

[فلورا.]

روی تو به رنگریز کان ماند
زلف تو به نقش بند جان ماند

گر سایه برگ گل فتد بر تو
بر عارض نازکت نشان ماند

درقالب این خاكیان عمری است سرگردان شدم
چون جان اسیرحبس شد ؛ جانانه را گم كرده ام