کامل شده مجموعه دلنوشته‌‌های قدوم قدم | روناهی بازگیر کاربر انجمن یک رمان

[روناهی]

نام مجموعه: ‌قدوم قدم
نام نویسنده: روناهی بازگیر
تگ: محبوب
ویراستار: MAHSHID SHAKIBAEI
مقدمه:
بریده از سیاهی لانه کرده در این شهر...
دور از تمام وعده‌های پوچ ماندن مدعیان،
ایستاده‌ام. لبالب لبه‌ی پرتگاه!
سر خم کرده...
و سنگین!
می‌سوزاند...
تمام وجودم را می‌سوازند.
اینکه هزاره‌ای چشم‌هایم را تنها میان مردمان سر دادم. میان درد‌های این دل وامانده از مجنون‌های نیمه راه؛ اما...
یک بار هم نشد،
نشد سر بلند کنم و دل را به تویی گره بزنم که با تمام پشت کردن‌های من، همیشه جان‌پناهی برایم ساختی.
چه از باران‌های سیل آسای تهمت‌ها،
چه از گودال‌های لغزیدن‌ها!
کاش تنها یک‌بار، جای زدن هزار در این مردمان پرمدعا، دست به سوی تویی دراز...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[like_moon]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند..



نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[روناهی]

***
از احساس‌های پوشالی که خسته می‌شویم، می‌گوییم نباید می‌گذاشتی!
گفتی!
گفته بودی به روح‌هایمان زنجیر‌های دنیوی نبندیم.
گفته بودی دروازه دل را با وزش هر بادی باز نکنیم، مبادا ردپای رد شده‌ها چرک‌آلودش کند.
گفتی... .
می‌دانی با همه این‌ها چرا باز وقت گله، سر رو به آسمان می‌کنیم؟
چون ما به وقت شنیدن دست طمع در گوش می‌کنیم و به چشم هایمان میل داغ لذت‌های پوچ پوشالی را می‌کشانیم... .

 

[روناهی]

***
راه و چاه را باید در کوزه می‌گذاشتیم، وقتی تویی را بالای سرمان داشتیم که هر بار پشت کردیم، لبخند زدی!
چون می‌دانستی جز تو جایی برای دست‌های تهی پر تمنایمان نداریم.

 

[روناهی]

***
لا به لای همه آنانی که از تو گله داشتند، گشتم.
اما هر چه به زبان آوردند، همه سرچشمه در چاه‌هایی داشت که با چشم باز خودشان در آن‌ها رفته بودند.
هرچه گشتم...
همه گفتند چه کرده‌ای؟
یکی نگفت چه کرده برایت... .

 

[روناهی]

***
حیف شد!
ارزان فروختیم گوهر نابی را که در صندوقچه وجودمان نهادینه کرده بودی... روحمان!
روحمان را فروختیم؛ به مشتی لبخند‌های دروغین‌... .

 

[روناهی]

***
صبوری‌ات را گاهی هضم نمیکنم.
چطور می‌توانی؟
چطور می‌توانی این ادم‌های بنده در بند ابلیس را به تماشا بنشینی و باز بگویی از رحمتت ناامید نشوند.
این‌ها، تو را... معبودشان را در میان مشتی قسم ناراست به میان میکشانند تا خرده پول سیاهی بیش به دست اورند.

 

[روناهی]

***
می‌دانستی و آفریدی؟
می‌دانستی روزگاری تو را از یاد خواهیم برد؟
کتابت لای خاک‌های انباری فریاد می‌کشد و ما
کلید خاموشی ذهنمان را می‌زنیم... .
نشانه‌هایت، طبیعتت را به خاکستر بدل می‌کنیم و
روبه آسمان داد می‌کشیم: نشانه‌ای بفرست!
می‌دانستی وجودمان را به دستان تباهی می‌سپاریم.
می‌دانستی و آفریدی؟

 

[روناهی]

***
بی‌وفایی، شاید گس‌ترین اختراع بشریت باشد.
تاجایی که شور نمک‌دان شکستن را در می‌آورد.
تا جایی که تمام دستانی که دستش را گرفته‌اند؛
از ریشه میزند... .
تاجایی که به خودش هم پشت می‌کند،
اما اینکه پشت به تو می‌ایستد؛
دیگر بی‌وفایی نیست!
خیانتی است... به خود!

 

[روناهی]

***
از تو شکایت می‌کردم و میانه راه دیواره مسجدی نگاهم را ربود؛ برایم پیغام فرستاده بودی.
پیغامی از جنس خودت!
فالله خیرالحافظین و ارحم الراحمین
صدایم را نمی‌دانم کجای شرمندگی جا گذاشتم، اما قلبم را دیدم که میان زنجیرهای اشتباهاتش،
در گریه غرق میشد... .