روی سایت مجموعه دلنوشته‌های ماه نشان | دختر پاییز کاربر انجمن یک رمان

[Arman_r]

***
نمی‌دانم من اشتباه حساب می‌کنم،
یا راه‌ها کش می‌آیند!
شاید هم تو در خلاف جهت حرکت من،
در حاشیه خاطرات قدم می‌زنی
و مسافت دور شدن از من را تخمین می‌زنی...
که هر چه سرعتم را زیاد می‌کنم،
فاصله دستانمان به آسمان‌ها سر می‌کشد!​

 

[Arman_r]

***
تو همان سمی هستی که سال‌هاست،
در درونم،
آرزوهایم را جلوی زجه‌های چشمانم،
با بی‌رحمی آب می‌کنی!
و کسی نیست مرا نجات دهد،
از اقیانوس کابوسی که سخت مرا در آغوش می‌کشد...
و محکوم می‌کند به دیدن دنیایی که،
تاریخ انقضایش خیلی وقت است تمام شده!
​

 

[Arman_r]

***
خیلی وقت است دگر پماد سوختگی هم،
تیمار دل سوخته‌ام نیست... ‌
می‌دانی 99 درصد سوختگی یعنی چه؟!
یعنی اینکه جلوی چشمان عاشقم باشی،
و یک دیوار بتنی دیدنت را حرام کند.
​

 

[Arman_r]

***
گلی در کهکشان عشق،
خوی وحشی این قوم مغول را،
با گلبرگ‌های سرخ خود به تاراج برد...
پس رام شدن این‌گونه است؟
اگر این‌گونه است که من،
سال‌هاست خوی وحشی‌ام را در آغوشت به خاک سپرده‌ام.​

 

[Arman_r]

***
دیگر دزدی‌ها در شب اتفاق نمی‌افتند!
من با چشمان خویش،
ربوده شدن قلبم را،
در تک تک کلمات سیاه‌بختِ رمانِ‌ عاشقانهِ بی‌پایانِ چشمانت دیدم... .​

 

[Arman_r]

***
مدادم را برمی‌دارم،
و روی کاغذ می‌گذارم.
سکوت می‌کنم، تا او جای من بگرید...
و اشک‌های سیاهش در دل سفید کاغذ،
خیابان‌های دلتنگی را خط‌کشی کند!
تا وقتی‌که آمدی از خیابان بگذری،
مواظب ماشین‌هایی که قصد در آغوش کشیدنت را دارند باشی!
​

 

[Arman_r]

***
علامت استاندارد نداشت.
مادرم گفت، چند بار هم گفت:
«به درد نمی‌خورد بچه! قلبت را بیمار می‌کند.»
کودک بودم و خودسر...
خیلی‌ هم برای آنکه دست بکشم کتک خوردم؛
از مادر،
از دنیا،
از حرف‌هایی که دیگران برایم می‌بریدند و می‌دوختند...
لج کردم،
قهر کردم،
اما نتیجه‌اش کتک‌هایی بود، که از هر طرف بر تنم بوسه می‌زدند!
و من سخاوتمندانه،
دردشان را تحفه آیینه و عروسک‌هایی که با چشمانشان مهر تایید بر حرف‌های مادرم می‌زدند می‌کردم.
الان که موهای سپیدم دارند زبان می‌گشایند،
می‌فهمم مادرم راست می‌گفت،
همیشه هم راست می‌گفت!
دو سنگ ماه‌نشانت علامت استاندارد نداشتند!
​

 

[Arman_r]

***
دل را نه،
خود را به دریا زدم!
برای داشتن مترسکی،
که عاشق چشمان کلاغ بود.​

 

[Arman_r]

***
راست می‌گفت!
دو خط موازی بهم نمی‌رسند...
من هنگامی فهمیدم،
که این درس را افتاده بودم!​

 

[Arman_r]

***
روی دیوارهای این زندان،
ساعتی می‌کشم،
و عقربه‌هایش را به حرکت در می‌آورم،
تا بشمرند صدای دور شدن قدم‌هایت را!
قدم‌هایی‌که روزی درونم زلزله راه می‌انداخت،
و قلبم را زیر آوار احساسات دفن می‌کرد.​