کامل شده مجموعه دلنوشته‌های مکنون آفاق | NARGES AMIRI کاربر انجمن یک رمان

[NARGES AMIRI]

***
هنوز آشفته‌ام؛
آشفته از حس‌هایی که وحشت‌آورند!
برایم سوال شد:
«آیا اسمش آشفتگی‌ست یا به آن وحشت‌زدگی می‌گویند؟!»
من آشفته از روزگارم یا وحشت‌زده از وضعیت‌های تلخ؟​

 

[NARGES AMIRI]

***
آن‌قدر غرق در آن بودم و حاصلی نشد...
که سرد شدم!
به آن فکر می‌کنم؛
اما فقط با چهره‌ی خنثی‌شکلی، خیره به دیوار پوزخندی می‌زنم و بی‌خیال آن می‌شوم.
بی‌خیال تمام آن‌چه بود و آن‌چه پریشانم کرد.
ولی بین حرف و اثبات، هکتارها فاصله است!
باز هم پوزخند می‌زنم.
حتی خودم را دیگر نمی‌شناسم؛ از خود دیگر مطمئن نیستم!
خودم را دیگر نمی‌فهمم... .
با خویش غریبه شده‌ام؛ غریبه‌ای که وقتی می‌بینمش، معذب، کنارش وقت می‌گذرانم.​

 

[NARGES AMIRI]

***
می‌خواهم کنار بگذارم همان حسی را که روزگارم را تلخ به کام نشانده است؛
می‌خواهم دست از ساختنش بردارم!
تمامش را به خرابه‌های شهر می‌اندازم تا دیگر رنگی بر زندگی‌ام نیاندازد!
آری؛ می‌خواهم وجودش را از این لحظه‌هایم تهی سازم.​

 

[HAKIMEH.MZ]

​