مجموعه دلنوشته‌های گذر دلدادگی | زهرا صالحی(تابان) کاربر انجمن یک رمان

[Taban_Art]

گفتی به درد هم نمی‌خوریم
قبول کردم جدا شویم
آمدم خدافظی... .
تصمیم گرفتم برایِ آخرین بار، غرق شدن درونِ تو را تجربه کنم... ‌‌.
همان بود و همان
غرق شدم، دیگر پیدا نشدم... .

 

[Taban_Art]

خیلی وقت از نیامدنت گذشته!
می‌ترسم در یکی از همین روزها،
برای همیشه فراموش کنم که قرار است بیایی... .
آن‌وقت است که دیگر
تا ابد در خیالت دفن خواهم شد!
این چنین، اگر روزی بیاید که زنگ این خانه‌ی درویشی را بفشاری،
خواهی دید که خیالِ تو
در را به رویت می‌گشاید!
خیالِ تو در کنارِ من زنده‌است
می‌ترسم روزی بیایی که
روح من، زندگی کردن با او را آموخته باشد!

 

[Taban_Art]

بی‌رحمانه جایت خالیست... .
بی‌رحمانه نیستی و منِ لعنتی،
باز هم نادیده می‌گیرم!
می‌دانی چیست؟!
من نیز بی‌رحمانه در حال ستیز با خودمم؛
با اویی که دل به احساسِ تویِ نامرد، بسته بود!

 

[Taban_Art]

هیتلر عاشق بود... .
فقط یک عاشق می‌تواند تمام جهان را به جنگ وا دارد.
فقط یک عاشق می‌تواند زمین و زمان را برای معشوقش به هم بدوزد.
هیتلر قطعا عاشق بود،
که این‌گونه وحشیانه جنگید.
قطعاً به‌خاطر دفاع از تار موهای معشوقش بود که نبرد کرد.
این‌گونه جنگیدن، فقط از یک عاشق برمی‌آید... .

 

[Taban_Art]

تو را تشبیهی‌ست به موادِ مخدر،
ترکِ تو گفتن را درد عظیمی است... .
اما...
گَر ادامه دهم تو را هم نیز،‌ به فنا خواهم رفت... .

 

[Taban_Art]

ببینم... .
ببین مرا... .
سخت آشفته ام من!
و مغزم دیگر حتی قادر به نوشتن نیست
قادر به خواندنت، به خاطراتت نیستم... .
مغزم از این همه تفاوت تب دارد،
و من از این همه تدبیر خدا در تقدیرم در تفکرم
این همه آدم،
چرا تو؟! چرا من؟!
این همه بازی...
چه بگویم ای که خاطراتت، تنها سِلاحِ من است... .

 

[Taban_Art]

قلب لعنتی‌ام
حصارِ دستانِ تو را می‌طلبد
تویی که حصار بستی تمامم را

 

[Taban_Art]

تا حالا با خاطراتت زنده مانده‌ام، من بعدش هم می‌توانم.
اما ای کاش خودت هم بودی!
خودت، طعم دیگری‌ست... .

 

[Taban_Art]

می‌دانم خواهی آمد... .
اما همين ديشب كه با خودم حساب و كتاب می‌کردم،
باورم شد ديگر آمدنت سودی ندارد.
وقتی من در تب فاجعه‌ام،
تو هر چه قدر هم نزديک باشی، ديگر دوری از من.

 

[Taban_Art]

گمان می‌کنم كه تيره شبی دراز در راه هست
و از آن دو حقيقتی سخن می‌گويند كه
بر من در گرگ و ميش صبحی مبهم بر ملا خواهد شد... .
تو كه به خواب من می‌آیی، مگر نه؟!
بگو كه خواهی گفت انتظارم عبث نبوده و نيست!