مشاعره مشاعره با اشعار صائب تبریزی

[m.sina]

باد بهار مرهم دل‌های خسته است

گل مومیایی پر و بال شکسته است!

افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا
بتوان به روی گرم برافروختن مرا

چون ماهی برشته، به آب حیات وصل
رغبت شود دو آتشه از سوختن مرا

 

[فلورا.]

افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا
بتوان به روی گرم برافروختن مرا

چون ماهی برشته، به آب حیات وصل
رغبت شود دو آتشه از سوختن مرا

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم
گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود!

 

[m.sina]

آزار به موری نرساندیم و گذشتیم
گر قسمت ما باده، و گر خون جگر بود!

دل مدام از خط و زلف یار میگوید سخن
هر که سودایی شود بسیار میگوید سخن
پیش رخسری که می لغزد بر او پای نگاه
ساده لوح ان کس که از گلزار میگوید سخن

 

[فلورا.]

دل مدام از خط و زلف یار میگوید سخن
هر که سودایی شود بسیار میگوید سخن
پیش رخسری که می لغزد بر او پای نگاه
ساده لوح ان کس که از گلزار میگوید سخن

نزدیکتر ز پرده چشم است از نگاه

راهی که ما به کعبه مقصود برده ایم

از صبح پرده سوز خدایا نگاهدار

این رازها که ما به دل شبسپرده ایم!

 

[m.sina]

نزدیکتر ز پرده چشم است از نگاه

راهی که ما به کعبه مقصود برده ایم

از صبح پرده سوز خدایا نگاهدار

این رازها که ما به دل شبسپرده ایم!

ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم
از دفتر جهان ورق باد برده ایم

چون سرو تازه روی در این بوستان سرای
در راه سرد و گرم جهان پا فشرده ایم

 

[فلورا.]

ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم
از دفتر جهان ورق باد برده ایم

چون سرو تازه روی در این بوستان سرای
در راه سرد و گرم جهان پا فشرده ایم

ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم

صد پله خاکسارتر از آستانه‌ایم

درگلشنی که خرمن گل می‌رود به باد!

 

[m.sina]

ما گر چه در بلندی فطرت یگانه‌ایم

صد پله خاکسارتر از آستانه‌ایم

درگلشنی که خرمن گل می‌رود به باد!

در مجمع ما نیست کسی را غم خانه
چون ریگ روان قافله ماست روانه

از هر دو جهان حاصل من ناوک آهی است
مانند کمان پاک فروشم ز دو خانه

 

[فلورا.]

در مجمع ما نیست کسی را غم خانه
چون ریگ روان قافله ماست روانه

از هر دو جهان حاصل من ناوک آهی است
مانند کمان پاک فروشم ز دو خانه

هر نقش نیک و بد که در آئینه دیده ایم

صائب ز لوح خاطر روشن سترده ایم!!

 

[m.sina]

هر نقش نیک و بد که در آئینه دیده ایم

صائب ز لوح خاطر روشن سترده ایم!!

مجلس رقص است، بر تمکین بیفشان آستین
دست بالا کن، گلی از عالم بالا بچین

می توان رفت از فلک بیرون به دست افشاندنی
در نگین دان تا به کی باشی حصاری چون نگین

 

[فلورا.]

مجلس رقص است، بر تمکین بیفشان آستین
دست بالا کن، گلی از عالم بالا بچین

می توان رفت از فلک بیرون به دست افشاندنی
در نگین دان تا به کی باشی حصاری چون نگین

نست چون مژگان بلند و پست در گفتار من
تیر یک ترکش ز همواری بود افکار من
پیش من طوطی ز خجلت سبز نتواند شدن
گوشها را تنگ شکر می کند گفتار من!