مشاعره مشاعره با اشعار نیما یوشیج

[m.sina]

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم
می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم
زان رو که دگر روی تو نتوانم دید
ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم

می‌کشد جان را هوای روز یار
از چه با غیر آورم سِر روزگار

بنده‌ی تنهایی‌ام تا زنده‌ام
گوشه‌ای دور از همه جوینده‌ام

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

می‌کشد جان را هوای روز یار
از چه با غیر آورم سِر روزگار

بنده‌ی تنهایی‌ام تا زنده‌ام
گوشه‌ای دور از همه جوینده‌ام

می تراود مهتاب، می درخشد شبتاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته ی چند
خواب در چشم ترم می شکنند

 

[فلورا.]

می تراود مهتاب، می درخشد شبتاب
نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک
غم این خفته ی چند
خواب در چشم ترم می شکنند

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید

دست‌ها می‌سایم
تا دری بگشایم
به عبث می‌پایم
که به در کس آید

 

[m.sina]

دست‌ها می‌سایم
تا دری بگشایم
به عبث می‌پایم
که به در کس آید

دلم یک باغ پر نارنج
دلم آرامش ترد و لطیفِ صبح شالیزار
دلم صبحی، سلامی،عشقی، نسیمی عطرِ لبخندی…
نوای دلکش تار و کمانچه
از مسیری دورتر حتی
دلم شعری سراسر دوستت‌دارم
دلم دشتی پر از آویشن و
گل پونه می‌خواهد

 

[Sharif]

یاد می اید مرکز کودکی
همره من بوده همواره یکی
قصه ای دارم از این همراه خود
همره خوش ظاهر بدخواه خود
او مرا همراه بودی هر دمی
سیرها می کردم اندر عالمی
یک نگارستانم آمد در نظر
اندرو هر گونه حس و زیب و فر
هر نگاری را جمالی خاص بود
یک صفت ، یک غمزه و یک رنگ سود
هر یکی محنت زدا ،‌خاطر نواز
شیوه ی جلوه گری را کرده ساز

گفتم رُخ تو گفت به گل می‌ماند

گفتم لب تو گفت به مل می‌ماند

گفتم قد من گفت به پیش گل و مل

ز اینسان که خم آورده به پل می‌ماند

 

[Sharif]

دلم یک باغ پر نارنج
دلم آرامش ترد و لطیفِ صبح شالیزار
دلم صبحی، سلامی،عشقی، نسیمی عطرِ لبخندی…
نوای دلکش تار و کمانچه
از مسیری دورتر حتی
دلم شعری سراسر دوستت‌دارم
دلم دشتی پر از آویشن و
گل پونه می‌خواهد

یک چند به گیر و دار بگذشت مرا

یک چند در انتظار بگذشت مرا

باقی همه صرف حسرت روی تو شد

بنگر که چه روزگار بگذشت مرا

 

[m.sina]

یک چند به گیر و دار بگذشت مرا

یک چند در انتظار بگذشت مرا

باقی همه صرف حسرت روی تو شد

بنگر که چه روزگار بگذشت مرا

از ره این سفرم می‌شکند
نازک‌آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا به برم می‌شکند
دست‌ها می‌سایم تا دری بگشایم

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

از ره این سفرم می‌شکند
نازک‌آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا به برم می‌شکند
دست‌ها می‌سایم تا دری بگشایم

می‌تراود مهتاب

می‌درخشد شبتاب

نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک

غم این خفته‌ی چند

خواب در چشم ترم می‌شکند

 

[m.sina]

می‌تراود مهتاب

می‌درخشد شبتاب

نیست یک دم شکند خواب به چشم کس و لیک

غم این خفته‌ی چند

خواب در چشم ترم می‌شکند

دل من خسته نباشی
نفست گرم و دلت شاد
مبادا که از این رنج برنجی
که جهان گشته پر از درد
به من آهسته بگو
نیست جهان جای قشنگی
بگذار هرچه بدی هست
در این خاک بماند