مشاعره مشاعره با اشعار نیما یوشیج

[m.sina]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید

دیری‌ست که من با تو ز خود بیرونم
گفتی به فراق نازنینان چونی
وقت است که آیی و ببینی چونم

 

[فلورا.]

دیری‌ست که من با تو ز خود بیرونم
گفتی به فراق نازنینان چونی
وقت است که آیی و ببینی چونم

مانده از شبهای دورادور
بر مسیرِ خامُشِ جنگل
سنگچینی از اجاقی خُرد
اندرو خاکسترِ سردی

 

[m.sina]

مانده از شبهای دورادور
بر مسیرِ خامُشِ جنگل
سنگچینی از اجاقی خُرد
اندرو خاکسترِ سردی

یکشب درون قایق دلتنگ
خواندند آنچنان؛
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب می بینم

 

[فلورا.]

یکشب درون قایق دلتنگ
خواندند آنچنان؛
که من هنوز هیبت دریا را
در خواب می بینم

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم

می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم

زان رو که دگر روی تو نتوانم دید

ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم

 

[m.sina]

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم

می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم

زان رو که دگر روی تو نتوانم دید

ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم

من ندانم با که گویم شرح درد
قصه رنگ پریده، خون سَرد

هرکه با من همره و پیمانه شد
عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

قصه‌ام عشاق را دلخون کند
عاقبت خواننده را مجنون کند

 

[ملکه جهنمی❄]

من ندانم با که گویم شرح درد
قصه رنگ پریده، خون سَرد

هرکه با من همره و پیمانه شد
عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

قصه‌ام عشاق را دلخون کند
عاقبت خواننده را مجنون کند

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید

 

[m.sina]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید

دست‌ها می‌سایم تا دری بگشایم
به عبث می‌پایم که به در کس آید

در و دیوار به هم ریخته‌شان
بر سرم می‌شکند می‌تراود مهتاب

می‌درخشد شبتاب
مانده پای‌آبله از راه دراز

 

[ملکه جهنمی❄]

دست‌ها می‌سایم تا دری بگشایم
به عبث می‌پایم که به در کس آید

در و دیوار به هم ریخته‌شان
بر سرم می‌شکند می‌تراود مهتاب

می‌درخشد شبتاب
مانده پای‌آبله از راه دراز

ز آنچه به هر جای به غمزه ربود
بار نخستین دل پروانه بود
راه سپارنده ی بالا و پست
بست پر و بال و به گل بر نشست
گاه مکیدیش لب سرخ رنگ
گاه کشیدیش به بر تنگ تنگ

 

[m.sina]

ز آنچه به هر جای به غمزه ربود
بار نخستین دل پروانه بود
راه سپارنده ی بالا و پست
بست پر و بال و به گل بر نشست
گاه مکیدیش لب سرخ رنگ
گاه کشیدیش به بر تنگ تنگ

گفتم زخ تو گفت به گل می‌ماند
گفتم لب تو گفت به مل می‌ماند
گفتم قد من گفت به پیش گل و مل
ز اینسان که خم آورده به پل می‌ماند

 

[ملکه جهنمی❄]

در خیال روزهای روشنم کز دست رفتندم،

من به روی آفتابم

می برم در ساحت دریا نظاره

و همه دنیا خراب و خرد از باد است

و به ره، نی زن که دائم می‌نوازد نی، در این دنیای ابراندود