مشاعره مشاعره با اشعار نیما یوشیج

[SAN.SNI]

تا جهان نقشبندِ خانه ماست

کم کس آید به کاردانی راست…:/

تو را من چشم در راهم
شباهنگام

در آن دم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام

گرم یادآوری یا نه، من از یادت نمی کاهم
تو را من چشم در راهم

 

[فلورا.]

می‌میرم صد بار پس مرگ تنم

می‌گرید باز تنم هم تنم در کفنم

زان رو که دگر روی تو نتوانم دید

ای مهوش من، ای وطنم، ای وطنم

 

[matieh]

من ندانم با که گویم شرح درد
قصه رنگ پریده، خون سَرد
هرکه با من همره و پیمانه شد
عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

 

[m.sina]

من ندانم با که گویم شرح درد
قصه رنگ پریده، خون سَرد
هرکه با من همره و پیمانه شد
عاقبت شیدا دل و دیوانه شد

دم صبحم ز دیده خواب چو برد
دل پشیمانی فراوان خورد
گفت خفتی به راه و صبح دمید
گفتم اینم نصیب بود و رسید
تا جهان نقشبندِ خانه ماست
کم کس آید به کاردانی راست

 

[afson^_^]

دم صبحم ز دیده خواب چو برد
دل پشیمانی فراوان خورد
گفت خفتی به راه و صبح دمید
گفتم اینم نصیب بود و رسید
تا جهان نقشبندِ خانه ماست
کم کس آید به کاردانی راست

من چشم در راهم

ترا من چشم در راهم

شباهنگام

که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی

 

[m.sina]

من چشم در راهم

ترا من چشم در راهم

شباهنگام

که می‌گیرند در شاخ تلاجن سایه‌ها رنگ سیاهی

یک چند به گیر و دار بگذشت مرا
یک چند در انتظار بگذشت مرا
باقی همه صرف حسرت روی تو شد
بنگر که چه روزگار بگذشت مرا

 

[afson^_^]

امروز در رسیده ز ره از چه صبحدم

با گونه ی فسرده و با چهره ی دژم

شورش به دل چرا بشکست و بپا نشست

روزش نفس چرا بگسست و بیست دم

نقشی نزد که آن نه پیام آورد ز درد

رنگی نبست کان ننماید ره عدم

صبح از کران مشرق در گل کشید پای

تا دید روزگار سیه می کشد علم

 

[matieh]

من دمی از فکر بهبودی تنها ماندگان در خانه هاشان نیستم خاموش
و سراسر هیکل دیوارها در پیش چشم التهاب من نمایانند نجلا!
در نخستین ساعت شب،
این چراغ رفته را خاموش تر کن

 

[m.sina]

من دمی از فکر بهبودی تنها ماندگان در خانه هاشان نیستم خاموش
و سراسر هیکل دیوارها در پیش چشم التهاب من نمایانند نجلا!
در نخستین ساعت شب،
این چراغ رفته را خاموش تر کن

نام بعضی نفرات رزق روحم شده است
وقت هر دلتنگی سویشان دارم دست
جراتم می‌بخشد روشنم می‌دارد

 

[فلورا.]

نام بعضی نفرات رزق روحم شده است
وقت هر دلتنگی سویشان دارم دست
جراتم می‌بخشد روشنم می‌دارد

دم صبحم ز دیده خواب چو برد

دل پشیمانی فراوان خورد

گفت: خفتی به راه و صبح دمید

گفتم: اینم نصیب بود و رسید