مجموعه دلنوشته‌های از کسی که همیشه ماند به کسی که همیشه رفت | نیل کاربر انجمن یک رمان

[Negar-]

یا شاید می‌خواستی شکستنم را به چشم ببینی دُردانه!
- می‌شه اون ماشین رو دنبال کنین؟
بدون معطلی سرش را به سمتم گرفت.
- خانم دنبال شر نیستم برو پایین؛ برو زودتر!
از قضاوت نابه‌جایش در دلم نالیدم...
- نه نه اینطور نیست! دوستمه و می‌خوام دنبالش کنم. باید یه چیزی بفهمم.
الله و اکبری زیر لب گفت و امان حرف دیگر را نداد و ماشین را روشن کرد.

 

[Negar-]

کم‌کم عزم رفتن کرده بودی دُردانه... ماشین را روشن کرد و به راه افتاد. سرم را به شیشه تکیه دادم تا از دردش بکاهم. میگرن را هم از صدقه سری زندگی چندین سال پیشم داشتم!
ده دقیقه‌ای راه افتادی و... مسیر برایم آشنا بود! خانه قدیمی حوض‌دار که قول دادی کسی جز من را به آن‌جا نبری؟ چشمانم پُر شد. قرار بود چه چیزی ببینم؟!
حدسش سخت نبود... اما سال‌ها بود که از او خبری نبود!

 

[Negar-]

رسیدیم! بالاخره بعد از 35 دقیقه که به اندازه 350 سال گذشت!
جلوتر پارک کردی.
- همینجا نگه دارید. می‌شه منتظر بمونید؟
راننده که انگار دلش به حالم سوخته بود سری به معنای مثبت تکان داد.
سریع پیاده شدم و با دو خودم را به سر کوچه رساندم و تماشاگر داخل کوچه شدم... .

 

[Negar-]

با دیدن صحنه مقابلم زمین سیاه شد و از آسمان درد بارید! غم بارید! این عجوزه این‌جا چه‌کار می‌کرد؟!
ممکن نبود که همدیگر را پیدا کنند. اما حالا...
فصل تاریک زندگی من دوباره ورق خوردن را آغاز کرد. چه خوشحال می‌خندیدی و در بغلش گرفته بودی... دستبند را در دستم فشردم.
سلام عنکبوت! عنکبوتی که تار تنیده بود در زندگی‌ام و هربار با ترفندهای جدید خودش را به دوستی به گرمی پدر... به مهربانی مادر... به عاشقی پیشگی برادر و خواهر که کنارم مانده بود را از من دور می‌کردی و خودت نزدیکش می‌شدی!

 

[Negar-]

ولی این‌بار... خسته‌تر از همیشه تو و او را به هم می‌سپارم... برمی‌گردی؟! شاید... امید واهی خوب نیست... .
پایان!