مشاعره مشاعره با اشعار اسماعیل خویی

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

«و « از او بیادگارماند:

نام شعر: یادگار من ازاو...

شبی نَبوده که من یادِ روی او نکنم:
وَ با خیالِ رُخ اش باز گفت وگو نکنم.
چنان حضور می یابد به پیشِ من کانگار
نظر کنم به رُخ اش، یادِ روی او نکنم!
زنی که نیست دگر در جهان، دریغادرد!
چرا به نیستن اش هیچگاه خو نکنم؟
وَ خوگری ست همالِ فرامُشی: کاری
اگر چه سخت ولی ممکن، از چه رو نکنم؟
بلی، من این نکنم، بل که سخت کوشم تا
نظر بدآنچه کند زنده یادِ او نکنم!
ولی، به دیدنِ هر موی و روی خوش، نشود
که باز یاد از آن ویژه روی ومو نکنم!
زنی که نیست، دریغا! فرای دسترس است:
نمی توانم اش، امّا، که آرزو نکنم!

 

[m.sina]

«و « از او بیادگارماند:

نام شعر: یادگار من ازاو...

شبی نَبوده که من یادِ روی او نکنم:
وَ با خیالِ رُخ اش باز گفت وگو نکنم.
چنان حضور می یابد به پیشِ من کانگار
نظر کنم به رُخ اش، یادِ روی او نکنم!
زنی که نیست دگر در جهان، دریغادرد!
چرا به نیستن اش هیچگاه خو نکنم؟
وَ خوگری ست همالِ فرامُشی: کاری
اگر چه سخت ولی ممکن، از چه رو نکنم؟
بلی، من این نکنم، بل که سخت کوشم تا
نظر بدآنچه کند زنده یادِ او نکنم!
ولی، به دیدنِ هر موی و روی خوش، نشود
که باز یاد از آن ویژه روی ومو نکنم!
زنی که نیست، دریغا! فرای دسترس است:
نمی توانم اش، امّا، که آرزو نکنم!

منم که دیده و دل پاک دارم از همه بدها
که دست دیده و دل از جهان به عشق تو شستم

تو را دو...

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[Altinay*]

منم که دیده و دل پاک دارم از همه بدها
که دست دیده و دل از جهان به عشق تو شستم

تو را دو دیده ى دلجو بود ز تیره ى آهو
چنین که رام تو آمد گریزپا دل چستم

کهن ز نو نشناسم مویز و مو نشناسم
چنین که شادم و غمگین چنین که مستم و مستم

مهر ورز و مهربانی، سایه جان!
آفتابِ دوستانی، سایه جان!

با هر آن کاو با زبان‌اش دل یکی‌ست
همدلی و همزبانی، سایه جان!

 

[m.sina]

مهر ورز و مهربانی، سایه جان!
آفتابِ دوستانی، سایه جان!

با هر آن کاو با زبان‌اش دل یکی‌ست
همدلی و همزبانی، سایه جان!

نخست آرزویم چیست رستن از غم تو
نرستن از غم تو آرزوى دیگرِ من
به واحه اى نبرم ره در این كویركه آب
هم از سراب خورد چشم زودباور من

 

[Altinay*]

نخست آرزویم چیست رستن از غم تو
نرستن از غم تو آرزوى دیگرِ من
به واحه اى نبرم ره در این كویركه آب
هم از سراب خورد چشم زودباور من

نظر کنم به رُخ اش، یادِ روی او نکنم!
زنی که نیست دگر در جهان، دریغادرد!
چرا به نیستن اش هیچگاه خو نکنم؟
وَ خوگری ست همالِ فرامُشی: کاری

 

[m.sina]

نظر کنم به رُخ اش، یادِ روی او نکنم!
زنی که نیست دگر در جهان، دریغادرد!
چرا به نیستن اش هیچگاه خو نکنم؟
وَ خوگری ست همالِ فرامُشی: کاری

یعنی خدای من تویی هم کفر هم ایمان من
از تو مرا بارآوری نیز از تو بی برگ و بری

سازنده و ویرانگری بارانی و توفان مم
بی تو سرابستان همه گردد سرابستان مرا

 

[ᎴᏋᏝᏗᏒᏗᎷ]

یعنی خدای من تویی هم کفر هم ایمان من
از تو مرا بارآوری نیز از تو بی برگ و بری

سازنده و ویرانگری بارانی و توفان مم
بی تو سرابستان همه گردد سرابستان مرا

ای با نَفَس هایت عجین اردیبهشتِ جانِ م
بی خان و مانی خوش ترم، تا بی تو بر سر می برم
تا بی تو باشم، گو مَبا ،مَه خانِ من مَه مان من
هم خانه بودن با مرا زندانِ خود می یافتی

 

[لیلا؛]

یک پنجره ست شاعر
شاعر کسی‌ست که می‌ترسد
و سخت می‌ترسد
و از همین روست
که رو به آفتاب
می‌نشیند.
و هرچه هست،
حتّی،
آن مخملِ سیاه را نیز
بازیچه‌ای به‌دستِ رنگرزِ آفتاب می‌بیند.
و، مثلِ آفتاب‌پرستی هشیار،
درمخملِ سیاهی شب حل می‌شود:
یعنی که، درسپیدهٔ فرجام،
به آفتاب بدل می‌شود

 

[لیلا؛]

رها نمیکند این بغض، وگرنه می گفتم
با شما که عشق، چه می کند با آدم…

 

[لیلا؛]

با یک دلِ غمگین،
به جهان شادی نیست
تا یک دهِ ویران بود،
آبادی نیست
تا در همه‌ی جهان
یکی زندان هست
در هیچ کجای عالم،
آزادی نیست