کامل شده مجموعه دلنوشته‌های کاسپین | Zahra نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

***
او بر سطح دریاچه قدم می‌زند.

کاسپین، من دیگر زیر آب نیستم. حالا سکوتی به شنیعیِ ماهی‌ها ندارم. حالا صدایم بلند است. بلندتر از فریادِ ندا و نوید. نبودن‌ها تبدیل به یک گلوله شده و بر تنم جا مانده‌اند. کاسپین، تو سوگ‌های مرا حفظی آن‌قدر که برایت شمردم. بیا فعلا طلوع ماه را بر سیاهی آسمان نگاه کنیم. منتظرم آسمان مثل دریاچه‌ات آبی شود تا بال‌هایی که همیشه شنا می‌کردند، پرواز را بیاموزند. کاسپین، دلت برایم تنگ می‌شود؟ لطفاً دلتنگم شو. در سرزمینم، کسی مرا به یاد ندارد. بگذار وقتی بر شانه‌ی خورشید می‌نشینم دل خوش باشم در یاد یکی، می‌تپم.
کاسپین، مرگ اصلی آن‌جاست که دیگر کسی تو را به خاطر نیاورد.
فراموشی خودِ مرگ است؛ با دستانی شنیع... .

 

[Violinist cat❁]

***
درددل‌های نیمه‌شبانه تا طلوع رفتن.

کاسپین، غروبِ ماه، می‌شود طلوع رفتنم؟ خورشیدک سرزمینم که بر آبی آسمان نشست، پرواز می‌کنم بر شانه‌اش. تو که دلتنگی‌هایم را از حفظی. می‌دانی هر گلوله دقیقا چطور به تنم اصابت کرد. تو زخم‌های مرا بلدی، دردهایم را می‌دانی و اکنون از هر خلقی به من نزدیک‌تری. تو را برای دوستانم جدای پناه و امن، این‌طور خواهم گفت "نزدیک‌ترینِ من". کسی که مرا شنید.

 

[Violinist cat❁]

***
او پرواز کرد به سمتِ رفتن.

کاسپین، این‌ها را می‌نویسم و سپس به آبی دریاچه می‌سپارم. سپیده‌دم، یعنی سحرگاه سحر که در سرزمین من سرود قتل خوانده می‌شود، بال زدم به سمت خورشیدم. اما به یاد نداشتم تمام مدت لبه‌ی ارتفاع ایستاده بودم. در خیالم ماهی کوچولویی شدم در کاسپین.
دستان آدمیزادی‌ام را بال ماهی دیدم و سپس بال پرنده. خودم را از بلندی آرزوهای مرده‌ام پرت کردم و از خاطر بردم که پرواز بلد نیستم. آدمیزادی‌ هستم که سقوط از ارتفاع او را می‌کشد. پروازم به مقصد خورشید نبود، به مقصد تو بود، محسنم.

پایان
خدانگهدار
۰۱/۱۲/۱۳
به وقت میلادِ میلادم
و زادروز فرخ‌رو جاوید میهن.

 

[SparK]