کامل شده مجموعه دلنوشته‌های خلیج فارس | زهرا نویسنده انجمن یک رمان

[Violinist cat❁]

***
با آغوشی پر از گل یاس انتظارت را می‌کشم.
پنجره را باز می‌گذارم تا اگر آمدی قطرات بارانی که روی شیشه می‌نشینند قابِ آمدنت را محو نکنند.
بتوانم خوب تماشایت کنم.
پروانه‌ام را ببینم، که چطور به مقصد آغوشم بال می‌زند و روی یاس‌ها جا می‌گیرد.
نمی‌خواهم به یاد آرم تو را در آغاز آذر چگونه از دست دادم.

به یاد پروانه

 

[Violinist cat❁]

***
قاصدک‌ها، در حیاط خانه‌مان می‌رویند و تو چقدر نیستی که با آرزوی آزادی فوتشان کنی. هر سحرگاه نقش چشمانت در آسمان تازه می‌شود و پروانه‌ها با هر بال زدنشان عطر تو را در ریه‌ی طبیعت جاودان می‌کنند. عزیزم، مگر می‌شود آدم با شنیدن صدای تنبور و دیدن پروانه‌ها گریه کند؟

 

[Violinist cat❁]

***
تو مثل مرهم برای دردناک‌ترین زخم‌هایی. تو آزادیِ پس از سال‌ها اسارتی، مثل شکفتن ژاله‌ها می‌خندی، مثل اساطیر شاهنامه می‌میری، مثل آبی‌ترین پروانه‌ها پرواز می‌کنی. کیانوش، تو چقدر زیبایی. چقدر زیبا بودی... .
کدام سیاه‌دلی قلب پر نورت را هدف گرفت جان من؟ جانِ بی‌جان‌شده‌ی من... .
نمی‌دانی نبودنت، میان تمام بودن‌های دنیا، چقدر تنهایم کرده. انگار پس از تو «تمام» شدم. تمامِ اندوه، سراسر خشم و آرزوی انتقام، جای رویای آزادی را در سرم گرفته.

 

[Violinist cat❁]

***
چقدر ناآرامم. چقدر این روزها دنبالت گشته‌ام. در جاهایی که می‌دانم امکان ندارد آن جا باشی. مثلا چطور ممکن است پشت در یا توی کمد و زیر میز قایم شده باشی؟ چقدر نامت را زمزمه کرده‌ام، چقدر دنبالت گشته‌ام. از هر بامی صدای تنبورت را می‌شنوم اما دستانت را پیدا نمی‌کنم. آن دستان زیبا، زیر خاک گمشان کردم. برای پیدا کردن تو، باید شاهنامه را ورق زد.

 

[Violinist cat❁]

***
تو پر از زندگی‌ای، مثل گل‌های باغ ارم.
طوری زیبا آواز می‌خوانی انگار هزاران نفر به تماشایت نشسته‌اند و باید در نهایت ظرافت اجرایی کم‌نقص تحویلشان دهی. رقصیدنت به گونه‌ای رهاست انگار پرستویی هستی در دل آسمان یا قاصدک به دست باد. تو مثل یک صبح بارانی به آدم آرامش می‌دهی. دردهایت را به کوچکی موریانه‌ها می‌شماری و چون همیشه لبخند می‌زنی، حتی سر دار.

 

[Violinist cat❁]

***
تو کهنه‌ترین زخم منی که رنج کشیدن برایت تمامی ندارد. هر بار که نامت را می‌شنوم اشک‌ در چشمم تازه می‌شود. دردِ تو در قلب من تمام نمی‌شود کیانوش. اما من قطعا روزی «تمام» اندوه تو می‌شوم.
کیانوش، مادر برایت لالایی می‌خواند. برای فرزندش که در دل خاک میهن آسوده خفته، لالایی بیداری می‌خواند. دلش می‌خواهد برخیزی و مثل کودکی‌هایت در آغوشش جا شوی. ضربان قلبت را بتواند پس از سال‌ها حس کند و تو، نفس بکشی، انگار هرگز جاوید نشدی.

 

[Violinist cat❁]

***
نور قلب مهربانت، روشنایی صبح‌های تاریکم است. چشم‌های زیبایت تنها قابی‌ست که می‌خواهم به دیدنش تا ابد ادامه دهم. ما در تمام فاصله‌هایی که میانمان خفته، خیلی نزدیکیم. من هر روز در خلیج فارس تو را می‌بینم. هر بار که به نقشه‌ی ایران نگاه می‌کنم می‌بینمت. تو برای من «وطن» شدی. چه کسی «وطنم» را ویران کرده؟

 

[Violinist cat❁]

***
امیدِ نشسته در چشمان تو، مثل رنگین‌کمانِ پس از باران است. تو طلوع خورشید، پس از تاریکی‌های بی‌پایانی. کیانوشم، تو گرزِ رستم و کمان آرشی. اثباث افسانه نبودن اساطیر شاهنامه‌ای، تو جانِ ز دست رفته‌ی منی، رنج پایان‌ندارِ روحمی، سوگی هستی که تا ابد به آن پیوسته‌ام. خونِ تو، خون وطن است. تمام نمی‌شود، انتها ندارد.
تو را فردوسی نوشته است، یک طور جسوری انگار سرباز کوروشی. در آغوشم می‌گیری، انگار که این بارِ آخر است.

 

[Violinist cat❁]

***
آینه‌ی من چشم‌های تو است.
چشم‌هایی به زیبایی نیلوفرهای آبیِ کنار دریاچه.
عزیزم، اسطورگی تو روزی لالایی مادران سرزمینمان خواهد شد. در گوش تمام کودکان تکرار می‌شوی و نام جاویدت هرگز نخواهد مرد. با هر بار زنده شدن یادت در بطن جوانه‌ای دیگر مثلِ خودت، نفس می‌کشی و با هر نفس کشیدنت نور جای خون در شریانم جریان می‌گیرد.
و تو می‌دانی، روح شب که تازه شود چقدر در حافظه‌ی من زنده‌تر می‌شوی.

 

[Violinist cat❁]

***
تو زیبایی
گاهی مثل مهتاب، گاهی هم به سان آفتاب.
می‌توانی از دل هر تاریکی «نور» را دریابی.
قلبت به روشنایی خورشید است.
آن‌قدر ذوق در تو نهان است که با دیدن هر ستاره‌ی دنباله‌دار آرزو می‌کنی.
کوچک‌ترین چیزها مثل نشستن پروانه روی یاس‌های باغچه می‌تواند تو را به لبخند وادارد.
این‌قدر زیبایی را در بیرون خود جستجو می‌کنی، که هیچ متوجه نیستی، تو خودِ این لغتی.