منتخب مجموعه دلنوشته‌های "خلیج فارس" | زهرا کاربر انجمن یک رمان

[ZahraRezai]

کاش قبلِ رفتن تنها یک بار دستم را می‌گرفتی و چشمانت را به دیدن چشمانم دعوت می‌کردی.
ذوقِ داشتنت را در ژرفای نگاهم می‌خواندی و می‌فهمیدی بی‌تو چقدر تنها خواهم شد. اگر بروی این دست‌ها پر از خاک و چشم‌هایم، پر از اشکِ نبودنت می‌شود. اما انتخابت رفتن بود و من ناچارم به این تصمیمت احترام بگذارم و برای "میهن" بایستم و مگر تو، چیزی به غیر از میهنی؟

 

[ZahraRezai]

هر بار خواستم از تو بنویسم به "وطن" تشبیهت کردم. چرا که چون زادگاه آدمی می‌مانی برایم. مثل قصه‌های بچگی‌ام و لالایی‌هایی که مادر به قصد خواب کردنم برایم می‌خواند. تو به سان ترانه‌ها و لیلاهای کودکی‌ام هستی.
و از طرفی هم همچون آرزوهایم می‌مانی، چرا که به تو هم مانند آن‌ها نرسیدم.

 

[ZahraRezai]

مثل کتاب مورد علاقه‌ام تو را به قلبم نزدیک می‌کنم و می‌فشارم. چقدر پر از انتظار و اندوهم. دستانم در جستجوی فشردن دستان تو، بی‌قراری می‌کنند. دلم تاب درد فراغت را ندارد. خودت که بهتر می‌دانی، چقدر به حضورت کنار خودم خو گرفته بودم. هر چند سال هم که بگذرد این عادت از سرم نمیفتد. من هنوز پرده را کنار می‌کشم چون می‌دانم تاریکی را دوست نداری، می‌خواهی نور مثل قلبت به بیرون بتابد. نمی‌گذارم گل‌هایمان پژمرده شوند با وسواس بهشان می‌رسم چون از مهرت به طبیعت باخبرم. تنبور دست‌نخورده‌ات را هر روز تمیز می‌کنم، چون عشقت به آن را به یاد دارم.
کیانوش، من هنوز به گونه‌ای زندگی می‌کنم، انگار کنارم، در کنج خانه، نفس می‌کشی.

 

[ZahraRezai]

اندوه و سوگم را پشت لیلیوم‌هایی که برای مزارت آورده‌ام مخفی می‌کنم. چرا که در این آخرین یادداشت نمی‌خواهم غمگین و بی‌دفاع جلوه کنم.‌ یاد تو را همچون زخمی دردناک و شفا نیافتنی بر روحم نگه می‌دارم. مانند گلوله‌ای که از تن آدمی خارج نمی‌شود. میهن و باورِ من، تو را به آب‌های خلیج فارس می‌سپارم چون می‌دانم روح و یاد والای تو را به خوبی حفظ می‌کند. قول می‌دهم هر سحرگاه، به دیدارت آیم و یاد آرم تو را و خونی را که شتک می‌زند.
در ارس، اروند، دماوند، کارون، زاگرس، آینه‌ی چشمانت را همه جا پیدا می‌کنم.
دوستدارِ تو، پرستویِ تو.

*نام خواهر کیانوش.
پایان
خدانگهدار
۰۲/۱/۹