مجموعه دلنوشته‌های فریادِ لیلی | •HADIS• کاربر انجمن یک رمان

[MINERVA]

" بسم تعالی "

نام مجموعه: فریادِ لیلی
نویسنده: حدیثه شهبازی | کاربر انجمن یک رمان
مقدمه:
آدم‌ها فقط آدم هستند؛ نه بیشتر نه کمتر!
اگر کمتر از چیزی که هستند نگاهشان کنی، شکسته می‌شوند.
و اگر بیشتر از آن حسابشان کنی، خودشان تو را می‌شکنند.
بین این آدم‌ها فقط باید عاقلانه زندگی کرد، نه عاشقانه!
مگر نشنیده‌ای که مجنونِ تمام قصه‌ها نامردند؟
آیا او هم این‌گونه است؟!​

 

[روحـــناهی]

•| بسم رب القلم |•


آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل نشیند...

نویسنده‌ی عزیز، بی‌نهایت خرسندیم که دلنوشته‌های زیبایتان را در انجمن «یک رمان» به اشتراک می‌گذارید.
خواهشمندیم پیش از پست‌گذاری و شروع دلنوشته‌، قوانین بخش «دلنوشته‌های کاربران» را به خوبی مطالعه بفرمایید.
"قوانین بخش دلنوشته‌ی کاربران"

پس از گذشت حداقل ۲۰ پست از دل‌نوشته، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد دل‌نوشته بدهید. توجه داشته باشید که دل‌نوشته‌های تگ‌دار نقد نخواهند شد و در صورت تمایل به...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[MINERVA]

بیست و یکم اسفند.
این پایانِ کار زمستان است اما همچنان، هیچ کلمه‌ای با حقیقت نمی‌خواند. به طور مثال در همین لحظه، قدم های من به سمت خانه‌ام کشیده می‌شوند ولی این فقط ظاهر امر است؛ واقعیت این است که برای من مقصدی جز محبسی که خاصِ خودِ من ساخته شده، وجود ندارد.
زندگی کردن در این قفس به آن سبب مشکل است که به چشم دیگران، فقط یک خانه‌ی معمولی در دورترین نقطه‌ی شهر است؛ در واقع کسی جز من حصارهای سر به فلک کشیده‌اش را نمی‌بیند پس مسئله‌ی فرار از زندان به طور کلی منتفی می‌شود.

 

[MINERVA]

اما شاید انسان، تنها موجودی باشد که بی پروا در اعماق تاریکی وجودش، از چیزی که دیگر وجود ندارد لذت می‌برد و متاسفانه، من هم یک انسان هستم!
انسانی متضاد با جوش و خروش اطراف، که یقین دارد در تمام دوران طولانی و تاسف آور تاریخ بشر، چیزی وحشتناک‌تر از تنهایی وجود نداشته است؛ به این شکل که تنهایی بر من چنان نفوذ دارد که هرگز خطا نمی‌کند؛ پس اگر این لکه‌ی ننگ باعثِ لذت من است، چه فرقی می‌کند که مقصدم کجا باشد؟!

 

[MINERVA]

حتی نمی‌شود به پشتِ سر نگاه کرد. در حقیقت، تمام این تلخ مزاجی‌های حاصل از ذهن شیطانی و تاریک من، از آن جایی منشا می‌گیرد که تنهایی، دلتنگی می‌آورد.
دلتنگی، دلگیری و در نهایت دلگیری موجب مرگ است؛ در همین اوصاف، به نظر می‌رسد که من یک جسد متحرک با تمام مشاعر یک انسان زنده هستم که نمی‌داند حالش را چگونه توصیف کند و فرق بین دلگیر بودن با گیر بودنِ دلش را نمی‌فهمد. آیا هم اکنون در آخرین خیابان باقی‌مانده تا خانه می‌توانم فریاد بزنم؟!

 

[MINERVA]

ولی واقعا می‌شود فریادِ برگی درحال سقوط را شنید؟
با این اقبالِ کج و معوج، حتی اگر کسی در تاریکیِ بن‌بست نبشِ خیابان نه فقط برای من، حتی به جهت رشد انزوای خود در کمین باشد و فریادم را بشنود، خیلی زود آن را به فراموشی می‌سپارد؛ درست مانند فریادِ جیرجیرکی گرفتار در لولایِ دَر که سالهاست مرگ در او مرده است.

 

[MINERVA]

از همین رو تسلیم این باور هستم که، " انزوا " واقعا عجیب‌تر و البته دردناک‌تر از آن است که نشود برای باعثش، نفرینی نوشت. هرچند فاجعه آنجاست که در مظانِ اتهام " علاقه مند بودن به باعثش" قرار گرفته‌ام!
به این شکل عجیب که گاهی سکندری خورده و در عمق چندصد متری‌اش غرق می‌شوم، حضورِ مداوم کسی برای من قابل تحمل نیست و درد می‌کشم اما، همه چیز لذت بخش است.

 

[MINERVA]

در دور افتاده ترین‌ قسمت از یک کافه‌ی شلوغ، دختری سیگار به لب، خیره به صندلیِ خالی رو به رو، حتی دیگر نمی‌تواند گریه کند؛ حتی دیگر نمی‌توانم گریه کنم!
انگار که سنگِ گور خود هستم. هیچ روزنه‌ای برای عشق یا نفرت، به طور خاص یا کلی وجود ندارد‌.
به این شکل که گرچه باران می‌بارد و در تنهایی غوطه‌ور شده‌ام، گرچه هرچیزی که می‌نویسم، نامعقول و دل‌مرده تلقی می‌شود اما باز هم در این تنهایی، هیچ‌گونه احساسی نسبت به آنچه تحقیر‌آمیز یا غم‌انگیز باشد، ندارم.
به هرحال، تنهایی گذشته از هرچیز، جزوی از وجود من است؛ شاید که من فقط از استخوان تشکیل شده‌ام!

 

[MINERVA]

زمستان جان داد و ختمِ او را تحویل کردند اما هنوز در سکوتِ گوش‌خراش خیابان، پیرزنی جوان، قدم زنان ایستاده؛ زندگی برایش درست مانند خرده شیشه‌ای که زیر پوست دستش جامانده، در جریان اما دردناک است.
و من؛ حقیقتا چه زندگی بی‌روحی را می‌گذرانم. با هیچ‌کس حرف نمی‌زنم، خودم را تا حدِ بی‌عاطفگی محض از همه کنار کشیده‌ام، همه را با خود دشمن کرده‌ام، اما حتی نمی‌خواهم راجع به آن حرفی بزنم!

 

[MINERVA]

چه اهمیتی دارد؟ می‌توانم در همین خیابان، یک "او" را پیدا کنم. اما اگر اینچنین سرد و غم‌زده در مقابلش بایستم و از غمم برایش بگویم، چیزی می‌فهمد؟
همچنان که وقتی حرف از جهنم می‌شود، هیچ درکی از گرما و دردناک بودنش نخواهد داشت. به همین سبب، من می‌مانم و فریادهای بی‌صدای درونم؛ و یک خیابان. چرا باید مدام از "خیابان‌ها" حرف بزنم؟!