روی سایت دلنوشته پدری که رفت|غزل نارویی کاربر انجمن یک رمان

[GHAZAL NAROUEI]

«یادهایم»
ای کاش بودی و باز هم یادهایم تکرار می‌شد!
یادم می‌آید که همیشه یادم بودی.
به یادت بودن را از خودت یاد گرفتم.
یادم میاد، آن کوهِ یخی را که وقتی ناگهان آب می‌شد، سیل احساساتش، قلب همه را با خود از جا می‌کند و می‌برد.
یادم می‌اید آن قفل مهربان انگشتانت را، که وقتی دستم می‌گرفتی، دور دستم حلقه می‌شد و آن زمان، امنیت پرمعناترین معنا در معنای زندگانی‌ام بود. از تو برای من، فقط مهربانی‌هایت به یاد مانده است.
ای که یادت، حالا دیگر فقط مرا یادِ یادواره‌هایت می‌اندازد!

 

[GHAZAL NAROUEI]

«رفتی اما...»
رفتی...
اما خاطراتت هنوز نرفته‌اند...
هنوز در دل من باقی مانده‌اند.
خاطراتت را در صندوقچه‌ای از قلبم نگه می‌دارم و درِ آن را قفل می‌زنم تا دست نخورده باقی بمانند.
مرگ، پایانِ یک ارتباط نیست.

 

[GHAZAL NAROUEI]

«نبود»
همه دنیا را که گشتم، اثری از تو نبود
پاسخ نبودنت برای من، یک مرگ بود
من درون عمق قلبم گشته‌ام
خاطراتی جز همان دیرینه‌ها، از تو نبود
گله دارم از همه، به هر کجا
زین که دنیا هم تو را از من ربود
ای پدر! ای مهر بی پایان، تویی!
پس چرا حسرت به لمس هر دو دستان تو بود؟

 

[GHAZAL NAROUEI]

«تک...»
ای تک مهربانم، میان آن همه نامهربان!
ای تک ستاره‌ام، میان سیاهی آسمان!
ای تک اسطوره، که برایم شد جاویدان!
ای تویی که دیدم رفتنت را، بی‌فغان!
راست است که می‌گویند:
«انسان با مرگ کنار می‌آید.»
اما چرا؟
تو که تک مهربان بودی میان همه!
پس چرا؟
تو که تک...

 

[GHAZAL NAROUEI]

«بیا»
بیا و باز هم، به دنیای بی‌رنگ ما جانی تازه ببخش.
بیا و باز هم پدری باش برایمان و پدری کن.
بیا و باش و بمان، مثل وقتی که بودی...

 

[GHAZAL NAROUEI]

«قلب»
وقتی کسی دیگری را دوست دارد، می‌گوید درون قلبم جای دارد.
چرا؟
مگر دوست داشتن را با قلب احساس می‌کنیم؟
و آیا واقعا درون قلبمان جای دارند؟
نه!
شاید چون مهم‌ترین عضو بدن است و بدون آن نمی‌شود زندگی کرد، آن دوست داشتنی را به قلب تشبیه می‌کنند.
پس می‌گویم:
«پدر من، درون قلبم جای دارد.»
پس چرا وقتی که رفت، زندگی‌ام ادامه یافت؟
نه!
یعنی آنقدر...

 

[GHAZAL NAROUEI]

«پدر یعنی...»
پدر یعنی...
کوهی یخی، از جنس داغ.
پدر یعنی...
با احساسی، احساسی که انگار احساس ندارد.
پدر یعنی...
دوست داشتن بی‌اندازه.
پدر...
این کلمه برازنده نام پدر است.

 

[GHAZAL NAROUEI]

«یا...»
یا برگرد...
یا ما را با خودت ببر.
جای تو چگونه جایی است؟
انقدر بی‌رحم است؟
آن‌جا قبر تاریک است، این‌جا دنیا از ظلمت تاریک شده.
آن‌جا تو از تنهایی می‌لرزی، ما همه با خود لرزانیم.
آنجا هم صحبتی نداری؟
ما محرمی برای سخن گفتن پیدا نمی‌کنیم.
تو که پدر من هستی!
خوب هستی.
تو که نزدیک‌تری، به خدایم بگو که زودتر به همه این‌ها پایان دهد.
شاید بترسم اما...
خسته شدم از دوری تو،
دیگر طاقت ندارم!

 

[GHAZAL NAROUEI]

«روزی...»
می‌دانم که روزی یکدیگر را می‌بینیم.
روزی در آن دنیا.
آن‌جاست که می‌گویم:
«از دیدنت، اشک در چشمانم طاقت ماندن ندارد.»

 

[GHAZAL NAROUEI]

«همه»
از نظر همه دنیا،
بهترین است پدرشان
اما من می‌گویم:
«اشتباه است. بهترین، پدربزرگ من است.»
انکار هم که کنند، حق می‌دهم.
آن‌ها که تو را ندیده‌اند!
اگر ببینند، می‌فهمند بهترین من تویی...