مشاعره مشاعره با اشعار سهراب سپهری

[m.donya]

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود گر نشود
حرفی نیست اما، نفسم می‌گیرد
در هوایی که نفس های تو نیست

 

[فلورا.]

تو مرا یاد کنی یا نکنی
باورت گر بشود گر نشود
حرفی نیست اما، نفسم می‌گیرد
در هوایی که نفس های تو نیست

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

 

[m.donya]

ترا به گرمی یک سیب می کند مانوس
و عشق تنها عشق
مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای، این شب چقدر تاریک است

 

[فلورا.]

نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر، سحر نزدیک است
هر دم این بانگ برآرم از دل
وای، این شب چقدر تاریک است

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است
من و تو می دانیم

 

[m.donya]

تلخی زندگی ما همچو شهد شیرین است
من و تو می دانیم
زندگی آغازی است که به پایان راهی است
زندگی آمدن و بودن و جاری شدن است
زندگی رفتن خاموش به یک تنهایی است
من و تو می دانیم

مرا به وسعت اندوه زندگی‌ها برد،
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

عشقو میگه...

 

[فلورا.]

مرا به وسعت اندوه زندگی‌ها برد،
مرا رساند به امکان یک پرنده شدن

عشقو میگه...

نازک‌تر از خیال منی، ای نگاه! لیک
با سینه کار دشنه پولاد می‌کنی

نقشت ز لوح خاطر سیمین نمی‌رود
ای آن که گاه گاه ز من یاد می‌کنی

 

[m.sina]

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

تو چقدر تنهایی
گفتمش در پاسخ
تو چقدر حساسی
تن من گر تنهاست
دل من با دلهاست
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم
یادشان دردل من قلبشان منزل من

 

[فلورا.]

تو چقدر تنهایی
گفتمش در پاسخ
تو چقدر حساسی
تن من گر تنهاست
دل من با دلهاست
دوستانی دارم
بهتر از برگ درخت
که دعایم گویند و دعاشان گویم
یادشان دردل من قلبشان منزل من

نانِ خواهر که به ماهی ها داد
زندگی، شاید
لبخندیست که دریغش کردیم

 

[m.donya]

نانِ خواهر که به ماهی ها داد
زندگی، شاید
لبخندیست که دریغش کردیم

من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه، از پل، از رود، از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

 

[فلورا.]

تجربه شب پره در تاریکی است‌.زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد.زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می‌پیچد.زندگی دیدن یک باغچه از شیشه مسدود