مشاعره مشاعره با اشعار سيد مهدى موسوى

[m.sina]

توی زنجیر هم نمی خواهم

پیش ِ آدم فروش گریه کنیم

بغلم کن «شقایق» غمگین

تا که با «داریوش» گریه کنیم!!​

منی که مونس رنج دقایقت بودم

سکوت کردم و ماندم که عاشقت بودم

نگاه کردم و دیدم پدر سرش خم بود

نه! غم نداشت، پدر واقعاً خود غم بود

 

[فلورا.]

توی زنجیر هم نمی خواهم

پیش ِ آدم فروش گریه کنیم

بغلم کن «شقایق» غمگین

تا که با «داریوش» گریه کنیم!!​

منی که مونس رنج دقایقت بودم

سکوت کردم و ماندم... که عاشقت بودم!! »!!​

 

[m.sina]

منی که مونس رنج دقایقت بودم

سکوت کردم و ماندم... که عاشقت بودم!! »!!​

مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت
مرده بودی و کسی باز به تو ایمان داشت

کشتمت تن زده در ورطه ی خون رقصیدم
پشت هر میکروفون از فرط جنون رقصیدم

 

[فلورا.]

مرده بودی و کسی در نفس ِ من جان داشت
مرده بودی و کسی باز به تو ایمان داشت

کشتمت تن زده در ورطه ی خون رقصیدم
پشت هر میکروفون از فرط جنون رقصیدم

موس بر روی میز می‌لغزد
عکس خورشید توی کامپیوتر

امتحان از تو دادن و کردن
بر لبم مزه‌ی شکست و عرق!

 

[m.sina]

موس بر روی میز می‌لغزد
عکس خورشید توی کامپیوتر

امتحان از تو دادن و کردن
بر لبم مزه‌ی شکست و عرق!

قصه ام از کجا شروع شده
اوّل و آخرش مشخص نیست

نیست یعنی که کاشکی بودم
هست یعنی که هست شد، پس نیست

 

[فلورا.]

قصه ام از کجا شروع شده
اوّل و آخرش مشخص نیست

نیست یعنی که کاشکی بودم
هست یعنی که هست شد، پس نیست

ترس دارد به خواب می‌چسبد
تا به فردای پوچ شک بکند
شاید آن چشم‌های بی‌روشن!
به شب لعنتی کمک بکند!!

 

[m.sina]

ترس دارد به خواب می‌چسبد
تا به فردای پوچ شک بکند
شاید آن چشم‌های بی‌روشن!
به شب لعنتی کمک بکند!!

دل به تغییر به تحقیر به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم!
یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

 

[فلورا.]

دل به تغییر به تحقیر به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم!
یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

آن جاده و غروب قشنگی که داشتیم

حالا نمــاد فاصله در ذهن شاعر است



در ایــن دیار ، آمدن نــو بهـار ِ پوچ

تنها دلیل رفتن مرغ مهاجر است!!​

 

[m.sina]

آن جاده و غروب قشنگی که داشتیم

حالا نمــاد فاصله در ذهن شاعر است



در ایــن دیار ، آمدن نــو بهـار ِ پوچ

تنها دلیل رفتن مرغ مهاجر است!!​

ترس دارد به خواب می‌چسبد
تا به فردای پوچ شک بکند
شاید آن چشم‌های بی‌روشن!
به شب لعنتی کمک بکند

 

[فلورا.]

دوید مادر و در چشم های او نِگریست

-«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست



که تشنه است کویری که در تنش دارد

که هفت سال و دو ماه است که عطش دارد:/​