مشاعره مشاعره با اشعار سيد مهدى موسوى

[m.sina]

دوید مادر و در چشم های او نِگریست

-«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست



که تشنه است کویری که در تنش دارد

که هفت سال و دو ماه است که عطش دارد:/​

دوید مادر و در چشم های او نِگریست

-«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست



که تشنه است کویری که در تنش دارد

که هفت سال و دو ماه است که عطش دارد:/​

دل به تغییر به تحقیر به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم

یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

 

[.MOON.]

دل به تغییر به تحقیر به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم

یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

آن سایه ای که پشت سرت راه می رود

گرگی مخوف در کت و شلوار عابر است​

 

[m.sina]

آن سایه ای که پشت سرت راه می رود

گرگی مخوف در کت و شلوار عابر است​

تمام شهر گرفتار ترس و بیم شدند
تو زنده بودی و این بچّه ها یتیم شدند
هر آنکه ماند گرفتار واژه ی خود شد
تو رفتی از برِ ما و هر آنچه می شد، شد

 

[.MOON.]

تمام شهر گرفتار ترس و بیم شدند
تو زنده بودی و این بچّه ها یتیم شدند
هر آنکه ماند گرفتار واژه ی خود شد
تو رفتی از برِ ما و هر آنچه می شد، شد

دل به تغییر، به تحقیر، به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم!

یک نفر، از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود… رها کرد مرا!

 

[m.sina]

دل به تغییر، به تحقیر، به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم!

یک نفر، از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود… رها کرد مرا!

انگشت خونی را درآور تا حسابم کن
دیوانگی ها را بچین و انتخابم کن

با غم شروعم کن که آخر می شوم با غم
داغی تر از تزریقی و تزریق تر داغم

 

[.MOON.]

انگشت خونی را درآور تا حسابم کن
دیوانگی ها را بچین و انتخابم کن

با غم شروعم کن که آخر می شوم با غم
داغی تر از تزریقی و تزریق تر داغم

از...کمک!...همیشه...کمک!...خسته تر...کمک!

[ مامان یواش آمد و پهلوی من نشست ]

« با احتیاط حمل شود که شکستنیـ ... »

یکهو جیرینگ! بغض کسی در گلو شکست!

 

[m.sina]

از...کمک!...همیشه...کمک!...خسته تر...کمک!

[ مامان یواش آمد و پهلوی من نشست ]

« با احتیاط حمل شود که شکستنیـ ... »

یکهو جیرینگ! بغض کسی در گلو شکست!

تیغی بده تا از تو بمیرم خود را
می خواهمت و نمی پذیرم خود را
امّا شب که به خانه برمی گردم
باید که در آغوش بگیرم خود را

 

[.MOON.]

تیغی بده تا از تو بمیرم خود را
می خواهمت و نمی پذیرم خود را
امّا شب که به خانه برمی گردم
باید که در آغوش بگیرم خود را

از تو که دور می شوم
کوچه که هیچ!
گاهی اتوبان هم بن بست است
من رودخانه ای را می شناسم
که با دریا قهر کرد
و عاشقانه
به فاضلاب ریخت

 

[m.sina]

از تو که دور می شوم
کوچه که هیچ!
گاهی اتوبان هم بن بست است
من رودخانه ای را می شناسم
که با دریا قهر کرد
و عاشقانه
به فاضلاب ریخت

تو آسمان بلندی ستاده بر سر من
مَنَت به کنج افق مانده چون یکی اختر

چو خورده‌ام ز خم شعر تو ش*ر..اب کمال
چرا دهم دل خود را به می‌‌فروش دگر

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[.MOON.]

تو آسمان بلندی ستاده بر سر من
مَنَت به کنج افق مانده چون یکی اختر

چو خورده‌ام ز خم شعر تو ش*ر..اب کمال
چرا دهم دل خود را به می‌‌فروش دگر

رسید و دستش را، رو ی زنگ خانه گذاشت

طلوع کرد دوباره ستاره ای که نداشت!



دوید مادر و در چشم های او نِگریست

-«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست​