مشاعره مشاعره با اشعار سيد مهدى موسوى

[m.sina]

منی که مونس رنج دقایقت بودم
سکوت کردم و ماندم... که عاشقت بودم!! »
نگاه کردم و دیدم پدر سرش خم بود
نه! غم نداشت، پدر واقعاً خود غم بود!!​

مثل دیوانه زل زدم به خودم
گریه هایم شبیه لبخند است
چقدر شب رسیده تا مغزم
چقدر روزهای ما گند است

 

[بَهآرنارنج]

مثل دیوانه زل زدم به خودم
گریه هایم شبیه لبخند است
چقدر شب رسیده تا مغزم
چقدر روزهای ما گند است

توو این روزهای بد لعنتی
امیدم به رویای عشقه هنوز

که خورشید پا می شه از خواب مرگ
که می ریزه دیوار حتماً یه روز...

 

[m.sina]

توو این روزهای بد لعنتی
امیدم به رویای عشقه هنوز

که خورشید پا می شه از خواب مرگ
که می ریزه دیوار حتماً یه روز...

زندگی بچه ای بدون توپ
گیج، در یک زمین خاکی بود

باختن بی مسابقه، بی هیچ
زندگی چیز دردناکی بود

 

[بَهآرنارنج]

زندگی بچه ای بدون توپ
گیج، در یک زمین خاکی بود

باختن بی مسابقه، بی هیچ
زندگی چیز دردناکی بود

دیوانه می شوم و
کوچه ها را آواز می خوانم و
به سنگ ها لگد می زنم و
زنم و
بغضم می ترکد

 

[m.sina]

دیوانه می شوم و
کوچه ها را آواز می خوانم و
به سنگ ها لگد می زنم و
زنم و
بغضم می ترکد

در ایــن دیار آمدن نو بهـار ِپوچ
تنها دلیل رفتن مرغ مهاجر است

دارد قطار فاجعه نزدیک می شود
بمبی هنوز در چمدان مسافر است

 

[بَهآرنارنج]

در ایــن دیار آمدن نو بهـار ِپوچ
تنها دلیل رفتن مرغ مهاجر است

دارد قطار فاجعه نزدیک می شود
بمبی هنوز در چمدان مسافر است

تمام شهر گرفتار ترس و بیم شدند
تو زنده بودی و این بچّه ها یتیم شدند

هر آنکه ماند گرفتار واژه ی «خود » شد
تو رفتی از برِ ما و هر آنچه می شد، شد!!​

 

[m.sina]

تمام شهر گرفتار ترس و بیم شدند
تو زنده بودی و این بچّه ها یتیم شدند

هر آنکه ماند گرفتار واژه ی «خود » شد
تو رفتی از برِ ما و هر آنچه می شد، شد!!​

دل به تغییر به تحقیر، به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم


یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

 

[بَهآرنارنج]

دل به تغییر به تحقیر، به زندان دادم
وسط تلویزیون باختم و جان دادم


یک نفر از وسط کوچه صدا کرد مرا
بازی مسخره ای بود رها کرد مرا

این روزهــا کـــــه آینه هم فکــر ظاهر است
هرکس که گفته است خدا نیست کافر است​

 

[m.sina]

این روزهــا کـــــه آینه هم فکــر ظاهر است
هرکس که گفته است خدا نیست کافر است​

ترس دارد به خواب می‌چسبد
تا به فردای پوچ شک بکند
شاید آن چشم‌های بی‌روشن
به شب لعنتی کمک بکند

 

[بَهآرنارنج]

ترس دارد به خواب می‌چسبد
تا به فردای پوچ شک بکند
شاید آن چشم‌های بی‌روشن
به شب لعنتی کمک بکند

دوید مادر و در چشم های او نِگریست
-«سلام... » بعد درآن بازوان خسته گریست

که تشنه است کویری که در تنش دارد
که هفت سال و دو ماه است که عطش دارد​