روی سایت دلنوشته باز می آید بهار| حبیب آذرگشسب کاربر انجمن یک رمان

[حبیب.آ]

نام دلنوشته: باز می آید بهار
نام نویسنده: حبیب آذرگشسب
زاویه: اول شخص(بعضی پست ها) سوم شخص(اغلب پست ها)
مقدمه:
بهار، فصلی است که هرگاه با آمدنش مرا به اندیشه کردن در کار خالق بی همتا تشویق می کند.
هرچند این فصل، یک فصل حیرت انگیز، از نوع خود است و خاطرت خوشی از خود به جای می گذارد.

 

[حبیب.آ]

دلنوشته ۱
و قلم، در حیرت زیبایی و درخشش این فصل
میماندو بهت‌زده
منتظر کسی می ماند تا جوهر خشک شده اش‌را
بر روی کاغذ سپیدی
به نمایش بگذارد و اثری زیبا را
به عنوان تشکر از خالق یکتایش
به رشته تحریر در بیاورد.

 

[حبیب.آ]

دلنوشته۲
باز بهار،
به قصد دادن فرصتی دوباره
به طبیعت
خود را نشان داد و نسیم های آرامش بخشش را
به سمت ارشد مخلوقات
روانه نمود.
این پست بعدا ادامه داده خواهد شد. چرا که نویسنده به هدفش نرسیده است.

 

[حبیب.آ]

دلنوشته اول و دوم درباره بهار بودن گذاشتمشون از این دلنوشته به بعد جالب تر هم خواهد شد
دلنوشته۳
دل ها با بوی خوش گل های محمدی
به آرامش می رسند و قلب ها
ملایم تر می تپند.
و بهار، با دیدن آرامش خاطر ذهن او
زمان رفتنش را مشخص می نماید.

 

[حبیب.آ]

دلنوشته ۴
هربار که بهار خودی نشان داد
مرا به یاد دوستی قدیمی مان انداخت!
دوستی و رفاقت بازی مان در ده سالگی
که با هم در کوچه پس کوچه های شهر
و کنار درختان تازه شکوفه داده
بدون ذره‌ای ناراحتی
به بازی و شادی می پرداختیم
اول شخص مفرد(زاویه دید)
نکته: این دلنوشته اشاره ای به خاطره ای از ده سالگی نویسنده کرده است.

 

[حبیب.آ]

سخت است، می دانم.
دل کندن از این‌همه شادابی طبیعت
و درختانی که تازه شکوفه داده اند
سخت است.
ولی بدان که روزی این ها همه از بین خواهند رفت، پس به آنها دل نکن که بهار جایش را به فصل های دیگری خواهد داد.
نکته: سخن نویسنده به خود. ای موضوع این پست از دل نوشته بود.

 

[حبیب.آ]

قلم من می نویسد
خاطراتی را که در فصل دل انگیزت
به وجود آمده است.
هر چند که خواندن نوشته هایم
نمی تواند به درستی تو را به دیگران نشان بدهد.

 

[حبیب.آ]

می نویسم آنچه را
که از فصل تو دیده‌ام و قلبم به من می گوید
می نویسم تا که شاید خالق یکتایمان
را به خاطر این زیبایی حیرت انگیزت
این نسیم های روح پرورت و
گرمای دلم
شکر گفته باشم.

 

[حبیب.آ]

دل می بیند
قلم می نویسد
و من در
زیبایی این فصل عجیب
حیران و سرگردان می مانم.
آرام، آرام و آرام
چون رودی که تازه مادر طبیعت را شناخته
به گذر زمان و عمر خویش می نگرم.

 

[حبیب.آ]

همیشه فرصت برای مهربان بودن هست.
همیشه می توان محبت کرد.
همیشه می توانی یاد بدهی و بیاموزی.
به بهار نگاه کن،
ببین چگونه در قلب و ذهن مردم جا باز کرده است!
ببین او را برترین فصل سال می دانند و چگونه دستش دارند.
تو هم مثل او باش
آرام،
صبور
و مهربان.
مثل بهار که در نقاشی طبیعت به درختان خالی از برگ
برگ های زیبایی می بخشد
به انسان های سرد و بی تفاوتی که در اطرافت هستند
محبت را
آموزش بده.
نظر فراموش نشه.