روی سایت دلنوشته آدم های شهر | ASᴀLɪ_Nʜ₈ᴀʏ و Fatima.r8 کاربرا انجمن یک رمان

[Fatima.r8]

***
از نظر من مهربانی تنها چیزی است که قیمت ندارد اما آدم های شهر آن را می‌فروشند، می دانید به چه چیزی؟
به غرور،به ریاکاری، به اتهام و به هزار و یک چیز دیگر و دقیقا مشکل از همین جا شروع می‌شود؛ از همین جا که برای چیزهای بی ارزش، گران بها ترین چیز زندگیمان را از دست می دهیم.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

***
زمان ها می گذرد که زندگیشان سرشار شده است از فیک بودن؛ بی معنا بودن.
زندگی بدون هیچ محبتی و بدون هیچی احساس خالصی درست مانند گردویی پوک شده می ماند یا مانند راهی است که هیچ مقصدی ندارد و هرچه بدوند به جایی نخواهند رسید.​

 

[Fatima.r8]

***
و این سرگذشت مردم شهر است.
مردمی که با تباهی و پوچی زندگی کردند.
مردمی که هرگز غرور فراموششان نشد و مردمی که همه ی راه را به اشتباه دویدند و هیچ گاه حتی فکر بازگشت را هم نداشتند.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

***
کاش می توانستم آن دانه ای باشم که در دل تاریکی جوانه می زند و رشد می کند.
ای کاش من محبت می بودم و در قلب های تاریک آدم ها رشد می کردم و آنقدر رشد می کردم که تمام قلبشان را محبت فرا گیرد و جایی برای تکبر نباشد! جایی برای تاریکی نباشد و فقط روشنایی باشد و محبت.​

 

[Fatima.r8]

***
اما فکر کردن به اینکه این مردم تغییر را نمی خواهند مرا خسته می‌کند خسته از راهی که انتخابش کردم و خسته از حرف هایی که زده ام
من قول داده ام
قول داده ام این مردم را متحول کنم اما به اینجا که رسیدم دیدم این ممکنی است غیر ممکن!
این مردم به خوابی فرو رفته اند تاریک و از جنس تکبر
خوابی که در آن جز کابوس نیست کابوسی که آنرا با رویا اشتباه گرفته اند.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

***
از باز کردن چشم هایم باک دارم!
از تماشا کردن حقیقت، از ظلم ها، تاریکی ها و آدم های متکبر باک دارم!
نمی خواهم خودم را گول بزنم و می دانم حقیقت همیشه تلخ خواهد بود!
پس چشمانم را باز می کنم تا باری دیگر طعم تلخ حقیقت را بچشم.​

 

[ASaLi_Nh8ay]

***
آدم ها را تماشا می کنم که هر کدام با شتاب به یک طرف می روند!
همه به یک طرف می روند، به سوی برای سبقت گرفتن از یکدیگر و بیشتر غرق شده در مرداب تاریکی ها.
شهر آلوده شده است به تاریکی!
به تکبر!
به نامهربانی!
به دنیای خوفناک!
هر کدام نردبانی به سوی آسمان قرار داده اند و به امید ترقی پله هایش را طی می کنند!
اما مگر قدم نهادند در دل آسمان ترقی محسوب می شود؟!
صعود به آسمان به ارزش چه چیز؟!
کوله پشتی ام را برمی دارم و راهی دیارم می شوم.
راهی دیاری از مهربانی و محبت، راهی دیاری که تکبر ارزشی در آن ندارد.
یک صدای از درونم فریاد می کشد!
صدایی که می گوید "پس آدم های شهر چه می شوند؟!"
به راستی چه بلایی سر آدم های از خود متکبر شهر می آید؟!
شاید غرق در مرداب این روزگار تاریک شوند.
شاید روزی...​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.