مجموعه دلنوشته‌ سکوت ناهنجار | M.N کاربر انجمن یک رمان

[MARYAM.NAJAFI]

***
بگذار امروز فراموش کنم؛
دیروز را،
فردا را،
افکار بیهوده را،
دردهایم را،
رویاهایم را،
زیبایی‌ها و زشتی‌هایم را،
درونم را،
بیرونم را،
صدایم را
و حتی خودم را.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
بگذار تا همه چیز را فراموش کنم.
چشم‌هایم را ببندم.
ساعتی، دقیقه‌ای، حتی ثانیه‌ای
و در آرامش وجودم را رها کنم.
این روزها از خستگی جسمم نمی‌نالم.
روحم آزرده و دردمند است.
از آن می‌نالم،
اما با لب‌های دوخته شده.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
من سکوت می‌کنم
و تلالو مهر،
درون مرا به آتش
می‌کشد.
به قتلم حاجت،
تیر و کمان نیست.
سکوت آتشینم
مرا کشت.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
گاهی فراموش کردن خوب است.
گاهی بی‌پروا بودن خوب است.
گاهی بیخیال بودن،
و گاهی بی‌صدا بودن.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
آوای کلمات می‌تواند،
شرحه شرحه کند دل را
یا که التیام بخشد آن را؛
این انتخاب توست.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
روزی که نت به نت سکوتم را به آواز بکشی،
آن روز، روز ویرانی مخروبه تنهایی من است.

​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
چشمانم آلوده شد به اشک،
لبانم مزین به لبخند،
صدایم گره خورد با بغض،
اما سکوتم هم‌چنان پابرجا بود.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
من از فرجام باروت و سکوت می‌ترسم.
یکی یک‌بار و آن یکی روزی چندصد بار جان می‌گیرد!​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
جان دادن و جان کاستن که کاری ندارد.
من با سکوت جان می‌دهم،
تو با حرف‌هایت جان می‌کاهی.​

 

[MARYAM.NAJAFI]

***
این‌جا هوا بس ناجوانمردانه سرد است.
نه هُرم نفس‌هایم،
نه پتوی نرمین روی تنم،
نه خون در جریان در شَریان من
و نه حتی گرمای تن تو؛
هیچ یک مرا گرم نمی‌کند.
این‌جا یخچال‌های قطبی،
از گرمای درونم آب می‌شوند.
اما
هوا بس ناجوانمردانه سرد است!​