روی سایت مجموعه دلنوشته‌ی محنت | افسانه نوروزی نویسنده افتخاری انجمن یک رمان

[Afsaneh.Norouzy]

***
خارِ در گلو
نای نداشته‌ی نفس‌های من
شب‌هایم همه بی‌قرار،
کابوس‌هایم همه برقرار!
تیغ می‌شود نبودنت‌هایت
نباشی...
از من یک هیچ می‌ماند و
یک، هیچ!
​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
لعنت به تمام معلول‌هایی که
علت نداشته و فقط می‌آیند که بسوزانند و بُکُشند
و تو می‌میری...!
نه با یک عمل شاقه
فقط با
درجه‌ای عمیق از دلتنگی.
​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
لاجرم، ای روزگار نامناسب
ای دلِ پُر بی‌قرار
حال مرگ‌دیده‌ام مُرد
در سرم محشر به پا
سر به دالان بهشتم
خالی از آوار احساس
آه از آن نامی که باید،
نام تو!
من تمامم مدعاست.​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
نقل این و اون نیست!
همه‌ی ما خوب یاد گرفتیم
اون چیزی که می‌بینیم رو با برچسب‌های انحصاری خودمون، با همون دیدگاهی که ناقصه و شوربختانه فکر می‌کنیم کامل‌تر ازش نیست، قضاوت کنیم!
کاش بشه گفت قضاوت تنها قساوت میاره.
بیاید آدم‌ها و رفتار و انتخاب‌هاشون رو قضاوت نکنیم!
مدال افتخاری در کار نیست!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
خودت باش!
حتّی اگر چیستی وجودت صورت خوشایندی برای خیلی‌ها نباشه،
این‌رو بدون،
بعضی چیزا کجشون قشنگ‌تره.
راستی آبرو تو کج بودنشه.
​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
روی موج عبور ثانیه‌ها...!
زیر سایه‌ی مرگی که دست در دست پیشانی‌نوشتِ روزگار،
تکیه بر باد کرده و بر سر تاج گلویمان،
رقص‌نوازی می‌کند.
زندگی می‌شود
آن اجل معلقی که
بی‌خبر
بر سرمان ریخته
نفس‌هایمان را با درد آویخته
و دنیایمان را با قساوت‌ها در هم آمیخته
این جا قانون هر چه که باشد،
برای ما
مدارش تنها باخت باخت است.

​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
رفته بود که هدف دو نشانش را سرمه چشمان همه کند... .
رفته بود که رفته باشد.
نباشد!
برایش یک من بمیرم تو نمیری معنا نداشت که!
او فقط آمده بود که مدّتی خستگی در کند و بعد...
برود!
این وسط من بودم که خرابش کردم.
این وسط من بودم که نباید حکمم را برایش رو می‌کردم...
دلم را!
او رفت و بیچاره دلم را با خودش برد.
خدا کند که امانت‌دار خوبی بماند.
خاطراتم گناهی ندارند.
​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
تو نمی‌دانی...
امّا معنایش می‌شود سیاه!
آن بختی که نیامده یکی رویش بطلان کشیده و آیه‌ای که نیامده، از دم یأسش را خوانده‌اند، می‌شود سیاه!
می‌شود چند زخم کبود سر باز نکرده.
آن مرگی که روی نفس‌هایت نفس ‌می‌کشد.
می‌شود منتهای تمام احساساتی که سر نگرفته سرش را زدند... .​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
اشک‌هایم دیوانه ‌شده‌اند امشب...
دامن می‌کِشند و می‌بارند.
این وسط یک هق‌هق ناکوک، سودا می‌شود
و من میان تمام این احساسات می‌میریم... .
سیاهی می‌گیرد
به خود...
لوح وجودیِ درمانده‌یِ در راه مانده‌یِ زندگی‌ام!​

 

[Afsaneh.Norouzy]

***
در زبان سکوت،
در گلو امّا فریاد!
غوغه...
درد، ناله!
سر به مُهرترین رازِ نهفته‌ی این روزهایت بشود
درد بی‌درمانی
که تُفَش سر بالاست
و جنسش عجیب آشنا!
که نباید و نشاید که باید گفت!
روزها کار خودشان را می‌کنند
زندگی روالش روال سابق است
سیاهی بماند برای ذغال!
برای یک آشنای غریبه
برای یک...
شاید
دوست!​