روی سایت مجموعه دلنوشته‌ی سودای‌گردباد | نیلو‌فر ارشادی کاربر انجمن یک رمان

[نیلوفر ارشادی]

***
حتماً شنیده‌ای که قلب، می‌تپد...
لحظه‌ به‌ لحظه در درونش، خون می‌دود.
از تو می‌خواهم درون قلبی سرد را بنگری!
دید معمولی‌ات را کنار بگذار،
دید فهم را به کار گیر...
میدانی ممکن است چه ببینی؟​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
ممکن است در قلب‌
برگی سبز از طبیعت،
برگی‌ آبی از آسمان،
برگی طلایی از خورشید،
برگی نقره‌ای از ماه،
برگی سفید از ابر،
برگی سیاه از اعماق دریا
ببینی.
در قلب تک‌تک آدم‌ها، رنگی متفاوت دیده می‌شود.​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
در شهر خیالی ذهن خود
قصرهای فراخ،
مردمی مسرور،
سرزمینی بی‌درد،
خانه‌هایی باصفا
می‌سازم.
عشق‌هایی صادق، همچون شیرین و فرهاد.
در سرزمین خیالم، هر شب تا پرواز روح غوطه‌ور می‌شوم... می‌پرسی چرا؟
«تا اگر در دنیای واقعی سیراب نشدم، در خیال سیراب شوم.»​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
در دور ‌دست‌ها اسبی، سفید رنگ با یال‌های طوسی، پدیدار شد.
چشمانم نور‌افشان شد!
اما بی‌سوار بود؟
نور چشمانم همچون تاریکی دریا، بی‌نور.
پس آن شاهزاده سوار بر اسب سفید کجاست؟!
چرا اسب هست، اما خبری از شاهزاده رویا‌ها نیست؟
در کدام یک از گردباد‌های زندگی گرفتار شده؟
گردباد پشیمانی،
گردباد خ**یا*نت،
گردباد گمراهی،
یعنی کدام می‌تواند باشد؟​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نیلوفر ارشادی]

***
در تدبیر آن هستم، چرا در زمین گردبادی از طمع پراکنده کرده‌اند؟
طَمع، به سنگی طلایی،
طَمع، به ماد‌ه‌ای سیاه،
طَمع، به اسرار گرانبهای طبیعت...!
آزرده‌ام...
این طمع‌ها را از ریشه برکنید!
برکَنید، تا دیر نشده.​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
با شوق قلم در دستان خندانم می‌گیرم.
در شوق رسیدن به یار خندان است!
می‌دانی یار او کیست؟
او به سوی قلمی می‌شتابد، که
درد‌هایش را پیاده می‌کند...!
​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
درد‌ها را هر چه که باشند، می‌پذیرد.
درد‌ها را هر چه که باشند، پیاده می‌کند.
دهان بر کنایه نمی‌گشاید،
تمسخر نمی‌کند،
خ**یا*نت‌ نمی‌کند،
فریاد گله سر نمی‌دهد!
فقط می‌نگرد، که چگونه با درد، گردباد سخن‌هایم را بر برگی از درخت پیاده میکنم.

​

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[نیلوفر ارشادی]

***
قلم درد را حس می‌کند،
اما عزادار است برای برگ!
چون می‌داند او‌ست که کار سخت‌تر را انجام می‌دهد!
برگ است، که بار سنگین واژ‌ه‌ها را بر دوش می‌کشد.​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
اشک را، به مروارید مانند نکنیم.
اشک را، به قطر‌ه‌های باران مانند نکنیم.
اشک را، به رودخانه و دریا مانند نکنیم.
اشک را به رنگی بی‌رنگ، مانند نکنیم!
بیایید، اشک را به خون مانند کنیم.
در چشمانمان خنجر‌ها می‌زنند،
از چشمانمان خون به بیرون می‌دود!
خونی بی‌رنگ، اما این اشک خون مانند
گاهی،
راضی به جاری شدن است؛ مانند کسی که راضی
به اهدای خون است.
گاهی
راضی به جاری شدن نیست.
مانند زخمی که نامردان بر تن می‌زنند
و گردباد، اشکی خونین طغیان می‌کند.​

 

[نیلوفر ارشادی]

***
پنجره‌ی چشمانم را قفل می‌کنم.
دفتر ذهن را باز می‌کنم و ژرف زندگی‌ خود را مرور می‌کنم!​