دلنوشته‌ی من حالم خوب است | آرزو توکلی کاربر انجمن یک رمان

[A.TAVAKOLI❁]

دلم می‌لرزد...
ته دلم خالی می‌شود...
شانه‌هایم خم می‌شود زیر بار سنگین نگاه‌ها...
زیر حس‌ نحس متهم شدن...

 

[A.TAVAKOLI❁]

و من چه خوشبینانه فکر می‌کردم اگر نباشم دلی می‌گیرد...
من چه ساده‌ام که فکر می‌کردم اگر نباشم دلی برایم‌ تنگ می‌شود...
اما حقیق این است که اگر‌ نباشم... فقط نیستم...
همین!

 

[A.TAVAKOLI❁]

بین سیاهی شب... قرمزی چشمانی که به سختی باز نگه داشته شده به چشم نمی‌آید اما دردش زیاد است، درد به زور بیدار ماندن، درد بی‌دلیل بیدار ماندن...

 

[A.TAVAKOLI❁]

من در هیاهوی این عمارت... در نقش مَلِک به مثال زیر دستی دون پایه، ایفای نقش می‌کنم، من همانم که از عرش وجود به کف افتادم...

 

[A.TAVAKOLI❁]

دلی نمانده برای کینه، حالی نمانده برای خوب یا بد بودن...
غوطه‌ورم در خلاء مطلق، در بی‌تفاوتی محض.

 

[A.TAVAKOLI❁]

این روز‌ها... در عمق دلتنگی‌هایم... دلی می‌خواهم سنگ صبوری نگاهی می‌خواهم بدون کنایه، بی هیچ طعنه‌ای، و آغوشی که بوی محبت بدهد... دوستانه! من آرام شوم، او برایم بگوید، ار همه چیز و هیچ چیز.

 

[A.TAVAKOLI❁]

و من مدتیست عجیب زودرنج شده‌ام، زودرنج در برابر بی‌اعتمادی‌ها، در برابر زخم زبان‌ها... در برابر بغض و اشک...
و صدایی می‌خواهم، نرم و لطیف... و البته دروغگو، بگوید برایم از خوبی‌هایم، از اینکه حال من خوب است، و از اینکه من درست زندگی می‌کنم... و از محالاتی که هیچ وقت به دست نمی‌آورم.

 

[A.TAVAKOLI❁]

این روزها نه دل شکسته درد دارد و نه جسم خسته، فقط نگاه بی‌امید درد دارد، نگاهی که دیگر توانی ندارد، نگاهی که تمام انگیزه‌های زندگی را به چالش می‌کشد و در نهایت می‌شود نم دو گوی!

 

[A.TAVAKOLI❁]

یادش بخیر... انشایمان را می‌گویم، علم بهتر از یا ثروت؟ مانده بودیم به عشق خودمان بنویسیم ثروت یا به احترام معلم علم؟
حالا مانده‌ایم بین بودن یا نبودن، به آرامش خودمان نبودن یا به دلخوشی دیگران بودن؟

 

[A.TAVAKOLI❁]

معضل لاینحل یعنی گلو دردی که که خفه‌ات می‌کند، و بغضی که تا نشکنی راحت نمی‌شوی.