دلنوشته‌ی من حالم خوب است | آرزو توکلی کاربر انجمن یک رمان

[A.TAVAKOLI❁]

در کنج کافه‌ی شیک دوست داشتنی... خیره می‌شوم به پسرک کافه‌چی، چطور می‌تواند راه برود، سفارش بنویسد، سفارش بیاورد و لبخند بزند؟
نگاه خیره‌ام را دریافت می‌کند و لبخندی پس می‌دهد. لبخندش را دوست ندارم... دل نشین است و دوست داشتنی اما دوستش ندارم... همگانی است.
یک چیزی می‌خواهم که فقط مال خودم باشد، متعلق به خودم و میم مالکیت بچسبانم آخرش، لبخند کافه‌چی برای همه است، نمی‌خواهمش.
اخم می‌کنم!

 

[A.TAVAKOLI❁]

در عمق وجودم یک خلاء حس می‌کنم، یک خلاء از جنس نبودن‌ها و نداشتن‌ها، نبودنی که نشات می‌گیرد از دل‌سنگی و بی‌مهری و خلائی که نشات گرفته از تو!

 

[A.TAVAKOLI❁]

موهای فرم رها شده است دورم، شال مشکی‌ام هم همانطور آزاد ول شده است، قدم بر می‌دارم بی‌مهابا، بی‌اهمیت به نگاه‌های دیگران و من همان سر خوشی هستم که مادربزرگم چپ‌چپ نگاهم می‌کرد. حال باران می‌بارد، مو‌های فرم خیس می‌شود و بلندی‌اش تا پایین‌تر از کمرم می‌رسد. خنده‌ام می‌گیرد از دو یه متلک اطراف. چه حال خوشی دارند، چه سبک بال، چه بیخیال! و من شبیه یک مجنون می‌خندم و راه می‌روم و خیس می‌شوم و متلک می‌شنوم!

 

[A.TAVAKOLI❁]

ناراحتم، اخه قهر نبودیم حتی یه ساعتم، امکان نداشت بی خبرم بذارتم، حالم بده، اون بی‌تقصیره من بد عادتم، حالم بده! چی به سر قلبم اومده؟ هنوز حسم بهش همونقدره!*
هنزفری بین لاله‌ی گوشم لق می‌خورد و او نیز گویا فهمیده چقدر آنچه که با من در میان گذاشته قلبم را به درد آورده است و چه حرف دل می‌زند و چه اشک در می‌آورد و من به که فکر می‌کنم! مجنون شده‌ام!


سینا شعبان‌خوانی

 

[A.TAVAKOLI❁]

نفس نیست و جان نیست و جسم نالان است. دست و پایم گز‌گز می‌کند، بند بند جانم... فریاد بر می‌کشد:
" ای جهانیان، ای مردمان دون و پست، ای اهل ریا! بنگرید و بخندید و نجوا کنید، حال و روز این منِ خسته و درمانده را! "

 

[A.TAVAKOLI❁]

حالم خوب است!
و کمی هم خنده‌ام گرفته است. کسی سمتم نمی‌آید، مرا رها کرده‌اند با دفتر نوشته‌هایم، نوشته که نه به قول خودشان اراجیفم و ماگ هندوانه‌ی قهوه‌ام!
طفلکی‌ها می‌ترسند سمت این سر خوش بی‌غم بی‌آیند. آخر یک دفعه با کلمه "چطوری؟" بغضش می‌شکند و یا فریاد بر می‌کشد. این دیوانه حالش خوب است اما درک نمی‌کنند.

 

[A.TAVAKOLI❁]

بوی برگه‌ی کاهی را دوست دارم، رَد راپید را هم. و آن طرح‌های در هم و تجسمی را با تمام وجود می‌پسندم. اشکی که می‌کشم و باف درونش دلم را زیر و رو می‌کند!

 

[A.TAVAKOLI❁]

"بی‌ همگان به سر شود بی تو به سر نمی‌شود"
جان شیرین من، حلاوت عشق تو جان از کف می‌برد و زهر هجران تو شیرینی این حلاوت را کمرنگ می‌کند، و درد هستی و درمان نیز هم.
نامه را تا میزنم، حبس می‌شود درون پاکت، تمبر هم ضمیمه‌اش می‌شود. این هم از آدرس، اخ محل ارسالش چه شد پس!

 

[A.TAVAKOLI❁]

غلت می‌زنم... از آن سوی تخت به این سو... یک دوری هم می‌چرخم، یک مرگی‌ام می‌شود‌ ها! طفلک خرسی که زیر مشت‌هایم لِه می‌شود و طفلک آینه‌ام! شیشه عطر شکستش! و طفلک مو‌هایم، اسیر پنجه‌هایم شدند. و طفلک تو که مخاطب جمله‌ام شدی:
"کدوم گوری هسی پس لعنتی!"

 

[A.TAVAKOLI❁]

دلم پر می‌کشد سمت چند سال پیش... یا یک دهه‌ی پیش، همان روز‌هایی که با جثه‌ی ریزم می‌نشستم پشت آن میز چرک! و ترسم از های و هوی معلم بود و اخم تَخم‌هایش، دَهرِ من به جلو حولم داد، به زور! من نخواستم، من اخم معلمم را می‌‌خواستم نه خشم روزگار را، من حال خوب پشت آن میز چرک را می‌خواهم نه این تظاهر را!
من حالم خوب است.