مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[زینب میشی]

مگذار مرا بی خبر از احوال آشت
گر خوشمزه شود تعارفی کن به این یارانت :p
این امیدی که گویی دربش کجاست
هر جا بگشتم رسم به دیوار کج و خراب

سخت نیست بگرد درشو پیدا میکنی ;)

با تو هر ثانیه ام خواستنی ست

دل بی تاب مرا شوقی دوست داشتنی ست

 

[Michel]

آش با آن یک وجب روغن بپز بهرم تو زود
هر چه گشتم توی سفره غیر آب و نان نبود

 

[زینب میشی]

آش با آن یک وجب روغن بپز بهرم تو زود
هر چه گشتم توی سفره غیر آب و نان نبود

عالی بود حرف نداشت
اما آش های پخته من بد دردناکن بپا نخوری

دیدی آخر کار خود را ساختم

هر چه گفتند نشد را ممکن ساختم؟!

 

[Michel]

مثل یک رویای صادق گاه ممکن میشود
آن ملخ برجست این دم آخرش در چنگ ماست

 

[زینب میشی]

تا که او بر روزگارم خوش نشست

دل ز رویا دل برید در خیمه نشست

 

[Michel]

تا دست به زلف تو گرفتم مردم
پس زنده شدم تا لب لعلت خوردم

 

[زینب میشی]

من که مرده ام چرا اینجایم؟

مگه مرده را به خاک نسپارند؟

 

[fade]

در دستانم هیچ گلی نمی روید
نفسم پر است از ناامیدی و مرگ

 

[زینب میشی]

گرگ شدم میان مردمانی که هیچکدام
بوی تو را نمی دهند !

 

[fade]

درونم جنگلی از ارزوها دارم
زمان بی رحم. که میگذرد
آرزوهای مرا تک به تک می سوزاند
درونم هر ثانیه دردی دارم
عاقبت روزی کبریتی بر میدارم
به یکباره همه را. با هم می سوزانم