مشاعره مشاعره با اشعار خودمان

[Zamanuddin Sediqi]

تا لبت چو شکر و قند کند کام رقیبان شیرین
رخ چو ماه تو از دل غم دیرین ببرد

دل شسکتم، دل شکست سد زدم، خوردم به سد
دورِ گردون هم مرا با سنگی که زدم، زد!
آخرم از سر گذشت: آنچه کردم، آنچه کرد
عاقبت چیزی نماند، جز خاطراتِ خوب و بد

 

[seti__m]

دل شسکتم، دل شکست سد زدم، خوردم به سد
دورِ گردون هم مرا با سنگی که زدم، زد!
آخرم از سر گذشت: آنچه کردم، آنچه کرد
عاقبت چیزی نماند، جز خاطراتِ خوب و بد

دمار از من درآورد این زمان بدسمج
خانهٔ خشت دلم را به نفس ویران کرد

 

[Zamanuddin Sediqi]

آرزویی که در این غربت دل دفن شود
دست تقدیر زمان شعله ای بی نام کند

داده ام دلرا بدست تو هر آن خواهی بکن
دستور دهِ زنجیر بزن سلطانه باش وشاهی کن
زخم ها بزن رحمی نکن ویرانه ساز نابود کن
هر چه میخواهی بکن اما تو پس راهی مکن

 

[Zamanuddin Sediqi]

دمار از من درآورد این زمان بدسمج
خانهٔ خشت دلم را به نفس ویران کرد

دیشب ابرِ آسمان بگریست من هم رنگ او
تازه کردم خاطراتِ کهنه باز انگیختم
قطره های اشک چشمم زیر باران کبود
چون نشد معلوم و تا که میتوان اشک ریختم

 

[seti__m]

داده ام دلرا بدست تو هر آن خواهی بکن
دستور دهِ زنجیر بزن سلطانه باش وشاهی کن
زخم ها بزن رحمی نکن ویرانه ساز نابود کن
هر چه میخواهی بکن اما تو پس راهی مکن

نامت دنیای مرا از من گرفت و هیچ ساخت
هیچ را از من مگیر؛ این آخرین میراث ماست

 

[seti__m]

دیشب ابرِ آسمان بگریست من هم رنگ او
تازه کردم خاطراتِ کهنه باز انگیختم
قطره های اشک چشمم زیر باران کبود
چون نشد معلوم و تا که میتوان اشک ریختم

من بی‌دل چه می‌خواهم از آن ابر شقایق‌ها
که عمرم رفته در حسرت در این دشت حقایق‌ها

 

[Zamanuddin Sediqi]

نامت دنیای مرا از من گرفت و هیچ ساخت
هیچ را از من مگیر؛ این آخرین میراث ماست

تا که تو را دید دلِ من، عاشق گیسوی تو شد
طفلِ درونِ پیکرم، وابسته‌ای موی تو شد
ستاره ها چشم تو را تا که دیدن، خجل شدن
زیب و جمالِ مِهر و ماه جلوه‌ای از روی تو شد

 

[Zamanuddin Sediqi]

من بی‌دل چه می‌خواهم از آن ابر شقایق‌ها
که عمرم رفته در حسرت در این دشت حقایق‌ها

ای دیده بلورین ز پسِ زجاج کاذب
رنجِ من آشفته‌ای مسُتمیت چه دانی
حایل بشکن بر دیدهِ کاوشگر ما بین
تا درد دور از تو بودن از دیده بخوانی

 

[seti__m]

تا که تو را دید دلِ من، عاشق گیسوی تو شد
طفلِ درونِ پیکرم، وابسته‌ای موی تو شد
ستاره ها چشم تو را تا که دیدن، خجل شدن
زیب و جمالِ مِهر و ماه جلوه‌ای از روی تو شد

دانه ی گل های سرخ و زرد می پاشی به خاک
با نبودت خشک می‌گردد این گل ها و خاک

 

[seti__m]

ای دیده بلورین ز پسِ زجاج کاذب
رنجِ من آشفته‌ای مسُتمیت چه دانی
حایل بشکن بر دیدهِ کاوشگر ما بین
تا درد دور از تو بودن از دیده بخوانی

یک کمان و خاک و آتش که فرو آمد به سر
یک دل بشکسته که بی تو فغان می‌بارد