روی سایت دلنوشته‌ی مبتلا | MAHDOKHT_A کاربر انجمن یک رمان

[S.SALEHI]

***
خاطره‌ها بی‌رحم‌ترین یادگاری‌های جهان‌اند، وزنی ندارند اما روی قلبت سنگینی می‌کنند و تا نابودت نکنند بی‌خیالت نمی‌شوند که نمی‌شوند...
سنگین‌اند مثل حالِ همین لحظه‌ی من!
مثل دلتنگی...

 

[S.SALEHI]

***
دلتنگم و این سخت‌ترین اعتراف جهان است...
سخت‌ترین اعتراف است وقتی که تو دیگر مه‌دخت گیسو کمندت را نمی‌خواهی.
نمی‌گویی که موهایم را به باد بسپارم،
نمی‌گویی موهایت را کوتاه نکن!
وقتی تو نباشی...
گیسوی کمند به چه کار این شهزاده نگون بخت می‌آید؟

 

[S.SALEHI]

***
غروب است و اتاقک دلگیرم از همیشه دلگیر‌تر...
رو به روی آینه می‌ایستم، صورت رنگ پریده‌ام را میبینم، طوق سیاه زیر چشمانم را هم می‌بینم، اما نگاهم روی موهایم است...

 

[S.SALEHI]

***
چشمانم را می‌بندم،
هنوز گرمیِ دستان نوازشگرت را روی تار به تار موهایم احساس می‌کنم.
اشک‌هایم می‌چکد،
با درد می‌چکد،
با بغض و گله می‌چکد...

 

[S.SALEHI]

***
گیسوانم را نفس بریده چنگ می‌زنم...
قیچی در دستان لرزانم بالا می‌آید، بالا و بالاتر‌،
پر کلاغی‌هایم روی زمین می‌ ریزند.
همراه آن‌ها دانه دانه اشک‌هایم هم می‌ریزند...

 

[S.SALEHI]

***
موهایم را هم برای تو به باد دادم؛
تو نمی‌دانی ولی من همه چیزم را برای تو به باد داده‌ام.
قلبم همه چیزم بود، بی‌مروت آن‌را هم ربودی؟
مگر نمی‌دانستی که قلب هرکس با ارزش‌ترین دارایی اوست؟
قلبم را گرفتی ولی،
زمینش زدی شکست،
مهم‌ترین دارایی‌ام را به تباهی کشاندی...

 

[S.SALEHI]

***
متوهم شده‌ام، تو را همه جا می‌بینم؛ تو رفته‌ای ولی یاد تو از دلم نمی‌رود.
بیا و برای یک بار خوبی کن.
بیا، نمی‌گویم برگرد، بیا و یادت را از من بگیر، بیا و امانتی‌ام را پس بده!
یادت که نرفته دلم پیشت امانت است‌؟
تا کی خ**یا*نت در امانت؟!

لطفا برای مشاهده کامل مطالب در انجمن ثبت نام کنید.

 

[S.SALEHI]

***
زخم زدی و به آتش کشاندی!
خیالی نیست، به همان طفلک خونین و مالین هم راضی‌ام.
قلبم را به من پس بده، شکسته است؟
فدای دو چشمت ولی، شکسته‌هایش تیز‌‌اند!
هوای دو پایت را داشته باش!
می‌دانی که؟ پا به قلب وصل است.
تیزی‌اش روزی که خیلی هم دیر و دور نیست، قلب سنگت را می‌شکافد...

 

[S.SALEHI]

***
بی تو دیوانه‌ای بیش نیستم!
دیوانه‌ای که خاطراتت او را تا عمق نیستی و سیاهی می‌کشاند.
یادت از یادم نمی‌رود، تمام گل‌هایی که داده بودی خشکیده‌اند و از آن‌ها چیزی جز گلبرگ‌های به یغما رفته لای دفتر خاطراتت باقی نمانده...

 

[S.SALEHI]

***
گلبرگهای بی‌رحمی که حتی خشکیده‌شان هم دست از سرم برنمی‌دارند!
برگ به برگ دفتر خاطرات را که هیچ؛ دیوار به دیوار اتاقم که هیچ؛ عطر وجودت در سلول به سلول تنم نفوذ کرده‌ است.