روی سایت مجموعه دلنوشته‌‌های ناگفتنی‌ها | *TaKi* کاربر انجمن یک رمان

[nasi_ag]

***
گاهی درون زندگی اتفاقاتی می‌افتد که انسان از گفتنش عاجز می‌ماند؛
این نگفتن‌ها دردش از خود مسئله بیشتر است!
این نگفتن‌ها خم می‌کند کمر هر جوانی را!
این نگفتن‌ها برایش پیر و جوان فرق ندارد؛
غده می‌شود در قلب و می‌کُشد انسان را!
این که نتوانی حرف‌های دلت را بازگو کنی، درد نیست... .
این که بقیه، نگفتنی‌هایت را پای ندانستنت می‌گذارند،
درد است...!

 

[nasi_ag]

***
می‌گویند: «عشق زیباست؛
اما ناگفتنی بسیار دارد!»
پس اگر تحمل ناگفتنی‌هایت را داری،
بسم‌ الله... .

 

[nasi_ag]

***
دلم، حرف‌ها دارد؛ اما نمی‌دانم چرا لب باز نمی‌کند...؟!
تپش‌هایش، کم شده‌است؛ ولی باز هم نمی‌پرسم: «چرا؟» !
آخر، می‌دانم چه دردی دارد... .
قلب کوچکم، مانند موجودی است که در جایی پر از آب، گیر کرده و هر لحظه، آب در آن‌جا بالاتر می‌آید!
آخرش چیست؟!
می‌دانم... .
آخرش، مرگ است...!

 

[nasi_ag]

***
از ته دل، فریاد می‌زنم؛
بلکه کسی صدایم را بشنود... .
اما باز هم می‌بینم
که قلبم،
نمی‌گذارد صدا از شهرش بیرون برود...!

 

[nasi_ag]

***
می‌دانی فریاد یعنی چه؟!
یعنی درد؛
یعنی زجرهایی که کشیده‌ای؛
یعنی آه و ناله... .
امّا...
هیچ‌یک را کسی نفهمید...!

 

[nasi_ag]

***
بغض چیست؟!
بغض، همان توده‌ی سرطانی است که انسان را نابود می‌سازد... .
تنها فرقشان این است که...
کسی که سرطان دارد، دورش شلوغ است و راه درمان در راه؛
ولی...
کسی که بغض دارد، دورش خلوت است و راهِ درمانش...
در دوردست‌ها...!

 

[nasi_ag]

***
سکوت!
کلمه‌ای چهار حرفی؛ ولی پر درد!
درست است تنها چهار حرف دارد اما...
فقط خدا می‌داند چه دردی پشتش پنهان شده است... .

 

[nasi_ag]

***
تا به‌حال، از فریاد بی‌صدا، چیزی شنیده‌ای؟!
تا به‌حال، از بغض بی‌اشک و ناله چیزی شنیده‌ای؟!
تا به‌حال، از کودکی که در عرض یک‌سال، صدساله شد، چیزی شنیده‌ای؟!
من شنیده‌ام...!
تمام این‌ها، زمانی‌ست که شخصی، در اطرافش، همه هستند به‌جز...
آن‌که روزی کوهش بود... .

 

[nasi_ag]

***
قلبت نمی‌تپد؛ اما هنوز نفس می‌کشی... .
روحت مرده است؛ امّا هنوز راه می‌روی... .
جسمت، بی‌حس است؛ امّا...
هنوز درد زخم اطرافیانش را حس می‌کند...!

 

[nasi_ag]

***
می‌گویند: «فریاد بزن تا خالی شوی!»
مگر نمی‌دانند که من، سال‌های دوری‌ست که خالی شده‌ام... .
همان‌زمان که جلوی چشمانم، پرپر شد؛ ولی من...
نظاره‌گرش بودم...!